Παράκλησις Προφήτου ΗΛΙΟΥ.

Παράκλησις Προφήτου ΗΛΙΟΥ.

Ποίημα  (ὁ κανών) "κυρίου Ἰωσήφ", τά  δε λοιπά  ἀνωνύμου.

Ὁ  Ἱερεύς  ἄρχεται  τῆς  Παρακλήσεως  μέ  τήν  δοξολογικήν  ἐκφώνησιν:

       Εὐλογητός  ὁ  Θεός  ἡμῶν, πάντοτε, νῦν  καί  ἀεί  καί  εἰς  τούς  αἰῶνας  τῶν  αἰώνων.

Ὁ  χορός: Ἀμήν.

 Ψαλμός  ρμβ’ (142).

Κύριε  εἰσάκουσον  τῆς  προσευχῆς  μου, ἐνώτισαι  τήν  δέησίν  μου  ἐν  τῇ  ἀληθείᾳ  Σου, εἰσάκουσον  μου  ἐν  τῇ  δικαιοσύνῃ  Σου  καί  μή  εἰσέλθης  εἰς  κρίσιν  μετά  τοῦ  δούλου  Σου, ὅτι  οὐ  δικαιωθήσεται  ἐνώπιόν  Σου, πᾶς  ζῶν.

       Ὅτι  κατεδίωξεν  ὁ  ἐχθρός  τήν  ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν  εἰς  γῆν  τήν  ζωήν  μου.

       Ἐκάθισέ  με  ἐν  σκοτεινοῖς, ὡς  νεκρούς  αἰῶνος  καί  ἠκηδιάσεν  ἐπ’ ἐμέ  τό  πνεῦμα  μου, ἐν  ἐμοί  ἐταράχθη  ἡ  καρδία  μου.

       Ἐμνήσθην  ἡμερῶν  ἀρχαίων, ἐμελέτησα  ἐν  πᾶσι τοῖς  ἔργοις  Σου, ἐν  ποιήμασι  τῶν  χειρῶν  Σου  ἐμελέτων.

       Διεπέτασα  πρός  Σέ  τάς  χείρας  μου, ἡ  ψυχή  μου  ὡς  γῆ  ἄνυδρός  Σοι.

       Ταχύ  εἰσακουσόν  μου, Κύριε, ἐξέλιπε  τό  πνεῦμα  μου.

       Μή  ἀποστρέψης  τό  πρόσωπόν  Σου  ἀπ’ ἐμοῦ  καί  ὁμοιωθήσομαι  τοῖς  καταβαίνουσιν  εἰς  λάκκον.

       Ἀκουστόν  ποίησόν  μου  τό  πρωΐ  τό  ἔλεός  Σου, ὅτι  ἐπί  Σοί  ἤλπισα.

       Γνώρισόν  μοι, Κύριε, ὁδόν  ἐν ἧ  πορεύσομαι, ὅτι  πρός  Σέ  ἦρα  τήν  ψυχήν  μου.

       Ἐξελοῦ  με  ἐκ  τῶν  ἐχθρῶν  μου, Κύριε, πρός  Σέ  κατέφυγον, δίδαξόν  με  τοῦ  ποιεῖν  τό  θέλημά  Σου, ὅτι  Σύ  εἶ  ὁ  Θεός  μου.

       Τό  Πνεῦμα  Σου  τό  ἀγαθόν ὁδηγήσει  με  ἐν  γῇ  εὐθείᾳ, ἕνεκεν  τοῦ  ὀνόματός  Σου, Κύριε, ζήσεις  με.

       Ἐν  τῇ  δικαιοσύνῃ  Σου  ἐξάξεις  ἐκ  θλίψεως  τήν  ψυχήν  μου  καί  ἐν  τῷ  ἐλέει  Σου  ἐξολοθρεύσεις  τούς  ἐχθρούς  μου.

       Καί  ἀπολεῖς  πάντας  τούς  θλίβοντας  τήν  ψυχήν  μου, ὅτι  ἐγώ  δοῦλος  Σου  εἰμί.

       Καί  εὐθύς  ψάλλεται  τετράκις  ἐξ’ ὑπαμοιβῆς,  μετά  τῶν  οἰκείων  στίχων:

       Θεός  Κύριος  καί  ἐπέφανεν  ἡμῖν, εὐλογημένος  ὁ  ἐρχόμενος  ἐν  ὀνόματι  Κυρίου.

       Στίχ. α’. Ἐξολολογεῖσθε  τῷ  Κυρίῳ  καί  ἐπικαλεῖσθε  τό  ὄνομα  τό  Ἅγιον  Αὐτοῦ.

        Θεός  Κύριος  καί  ἐπέφανεν  ἡμῖν…

       Στίχ. β’. Πάντα  τά  ἔθνη  ἐκύκλωσάν  με  καί  τῷ ὀνόματι  Κυρίου  ἠμυνάμην  αὐτούς.

        Θεός  Κύριος  καί  ἐπέφανεν  ἡμῖν…

       Στίχ. γ’. Παρά  Κυρίου  ἐγένετο  αὕτη  καί  ἔστι  θαυμα-στή  ἐν  ὀφθαλμοῖς  ἡμῶν.

        Θεός  Κύριος  καί  ἐπέφανεν  ἡμῖν…

Εἶτα τὸ Τροπάριον.

Ἦχος δ΄. Τῆ Θεοτόκω.

Τόν τῶν ἀρρήτων μυστηρίων ἐπόπτην καί ζηλωτήν Θεοῦ τοῦ ζῶντος Προφήτην, ἀνευφημοῦντες κράξωμεν ἐκ βάθους ψυχῆς· Ἠλία μεγαλώνυμε, ταῖς πρεσβείαις σου ῥῦσαι, ἐκ τῶν ἀναγκῶν ἡμᾶς καί παντοίων κινδύνων· καί πάσης ἄλλης βλάβης καί φθορᾶς, τούς προσφυγόντας, θεόπτα, τῇ σκέπῃ σου.

Δόξα.  Καί νῦν . Θεοτοκίον.

Οὐ σιωπήσομεν πότε Θεοτόκε… 

Ὁ Ν’ (50) Ψαλμός.

Καί ὁ Κανών τοῦ Κυρίου Ἰωσήφ, οὗ ἡ ἀκροστιχίς· Νέμοις μάκας μοί θείαν Ἡλιοῦ χάριν. Ἰωσήφ.

Ὠδή α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ἀρματηλάτην Φαραώ.

Νενεκρωμένην τήν ψυχήν μου ζώωσον, ὡς τόν τήν χήρας υἱόν καί ἀρεταῖς θείαις, μάκαρ, καταλάμπρυνον καί πρός ζωήν ὁδήγησον καί τῆς αἰωνιζούσης τρυφῆς ἀναδεῖξον μέτοχον, σοῦ κατατρυφᾶν ἐφιέμενον.

Ἐν τῷ σέ τίκτεσθαι ὁ σός μεμύηται γεννήτωρ, μέγιστον ὡς ἀληθῶς θαῦμα· πυρί γάρ σιτιζόμενον, φλογί τε σπαργανούμενον σέ τεθέαται, μάκαρ, διό ταῖς σαῖς παρακλήσεσι, ῥῦσαι με πυρός αἰωνίζοντος.

Μεγαλυνθεῖς ταῖς πρός Θεόν σου νεύσεσι, ζηλῶν ἐζήλωσας ὡς ἀληθῶς, μάκαρ, τῷ Κυρίω πάντοτε· διό μέ ἐνδυνάμωσον, ζήλου θείου πλησθέντα, τό ἔνθεον πράττειν βούλημα, ἵνα σέ γεραίρω σωζόμενος.

Θεοτοκίον.

Ὁ ὑπερούσιος Θεός, Πανάμωμε, ἐκ σοῦ σεσάρκωται καί δι’ ἡμᾶς ὤφθη, καθ’ ἡμᾶς ὡς ἄνθρωπος· Ὅν ἐκτενῶς ἱκέτευε, ὑπέρ πάντας ἀνθρώπους, ἡμαρτηκότα με, Πάναγνε, σῶσαι καί κολάσεως ῥύσασθαι.

Ὠδή γ’. Οὐρανίας ἀψίδος.

Ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης ὡς δυσμενεῖς ἔκτεινας, ἔνδοξε Προφήτα, ζήλῳ Θεοῦ πυρπολούμενος· ὅθεν κραυγάζω σοί, τῶν τῆς αἰσχύνης με ἔργων καί διαιωνίζοντος πυρός ἐξάρπασον.

Σέ προβάλλομαι πρέσβυν πρός τόν Θεόν μέγιστον, σώζειν με δυνάμενον πάσης, μάκαρ, κακώσεως· προσεπικάμφθητι τῇ ταπεινῇ μου δεήσει καί μή ὑπερίδης με παρακαλοῦντα σέ.

Μεγαλύνει Θεός σε ὁ παντουργός, ἔνδοξε, πάλαι, Ἡλιοῦ, δι’ ὀρνέου τρέφων, Προφῆτα σε· Ὅν ἐκδυσώπησον τῆς αἰωνίου τρυφῆς με καί φωτός τοῦ μέλλοντος ποιῆσαι μέτοχον.

Θεοτοκίον.

Ἀδιόδευτε πύλη, ἡ πρός Θεόν φέρουσα, πύλας μετανοίας μοι, Κόρη, ἄνοιξον δέομαι, ἀποκαθαίρουσα ἁμαρτιῶν μου τόν ῥύπον, ὄμβροις τοῦ ἐλέους σου, Θεοχαρίτωτε.

Ὁ  Ἱερεύς  τήν  κάτωθι  δέησιν, ἡμῶν  ψαλλόντων  τό Κύριε  ἐλέησον  δωδεκάκις:

       Ἐλέησον  ἡμᾶς, ὁ  Θεός, κατά  τό  μέγα  ἔλεός Σου, δεόμεθά  Σου, ἐπάκουσον  καί  ἐλέησον.

       Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  τοῦ  Ἀρχιεπισκόπου  ἡμῶν  (δεῖνος) καί  πάσης  τῆς  ἐν  Χριστῶ  ἡμῶν  ἀδελφότητος.

        Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, συγχωρήσεως  καί  ἀφέσεως  τῶν  ἁμαρτιῶν, πάντων  τῶν εὐσεβῶν  καί  Ὀρθοδόξων  Χριστιανῶν.

       Ἔτι  δεόμεθα  καί  ὑπέρ  τῶν  δούλων  τοῦ  Θεοῦ… (καί  μνημονεύονται  τά  ὀνόματα  τῶν  ὑπέρ  ὧν  ἡ  Ἱερά  Παρά-κλησις  τελεῖται).

       Ὅτι  ἐλεήμων  καί  φιλάνθρωπος  Θεός  ὑπάρχεις  καί  Σοί  τήν  δόξαν  ἀναπέμπομεν, τῷ  Πατρί  καί  τῷ  Υἱῷ  καί  τῷ Ἁγίῳ  Πνεύματι, νῦν  καί  ἀεί  καί  εἰς  τούς  αἰῶνας  τῶν  αἰώνων.

Ὁ  χορός. Ἀμήν.

Ὠδή δ΄. Σύ μου ἰσχύς, Κύριε.

Κάμπτει τόν σόν ζῆλον Θεός πυρακτούμενον καί πρός χήραν πέμπει διατρέφεσθαι, τόν γυναικός πάλαι ἀπειλῇ, Ἡλιοῦ, φυγάδα γεγενημένον, θεσπέσιε· διό σέ ἱκετεύω, τήν ψυχήν μου πεινῶσαν, διαθρέψαι ἐνθέοις χαρίσμασιν.

Ἁμαρτιῶν νέφη δεινά συγκαλύπτει μέ, τρικυμίαι βίου με χειμάζουσι καί ἐπιπνέουσι χαλεπῶς κατά τῆς ψυχῆς μου, τῆς πονηρίας τά πνεύματα· Προφήτα θεηγόρε, κυβερνήτης γενοῦ μοι, σωτηρίας πρός ὅρμον ἰθύνων με.

Ῥῶσιν ψυχῆς, ῥῶσιν παράσχου μοι σώματος, τόν τάς νόσους πάντων ἀφαιρούμενον ἐκδυσωπῶν, μάκαρ Ἡλιοῦ, Κύριον τῆς δόξης καί ἀβλαβῶς διατρέχειν με, τά σκάνδαλα τοῦ βίου κατευόδωσον· σέ γάρ ἀγαθόν μου προστάτην προβάλλομαι.

Θεοτοκίον.

Μετά πασῶν τῶν οὐρανίων Δυνάμεων, μετά πάντων, Δέσποινα πανάμωμε, τῶν Προφητῶν καί τῶν Ἀθλητῶν καί τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Ὁσίων ἱκέτευε, τυχεῖν με σωτηρίας, τόν πολλά ἁμαρτῶντα καί ῥυσθῆναι μελλούσης κολάσεως.

Ὠδή ε΄. Ἵνα τί μέ ἀπώσω.

Ὀμβροτόκους νεφέλας εἴργεις, πυρακτούμενος ζήλῳ τῆς πίστεως· ἀλλά δέομαί σου, Ἡλιοῦ, ἱεραῖς μεσιτείαις σου, τήν φλογμῶ τακεῖσαν τῶν ἡδονῶν ψυχήν μου, θείαις ἐπομβρίαις ἄρδευσαι καί σῶσαι με.

Ἱερεύς δεδειγμένος, τέθυκας ἀθώοις σου χερσί, πανόλβιε, τῶν προσοχθισμάτων ἱερεῖς ἐνεργοῦντας τά ἄτοπα· ἀλλά δέομαί σου, πάσης ἀτόπου ἁμαρτίας ἀβλαβῆ με, Προφήτα, συντήρησον.

Θαυμαστοῦσαι, Προφήτα, θείαις ἐπικλήσεσι φλέγων τά θύματα, ἐκτελέσας πίστει· διά τοῦτο ἀπαύστως σου δέομαι, τῇ ἐμῇ καρδίᾳ, τόν ἱερόν ἀνάψαι πόθον, τά ὑλώδη μου πάθη συμφλέγοντα.

Θεοτοκίον.

Ἐπί σέ ὥσπερ ὄμβρος, Λόγος καταβέβηκεν ὁ ὑπερούσιος, Ὅν δυσώπει, Κόρη, ἐπομβρῖσαι μοι νῦν κατανύξεων καθαρᾶς σταγόνας, ἀποπλυνούσας πάντα ῥύπον, τῶν ἀμέτρων κακῶν μου, Πανάμωμε.

Ὠδή στ΄. Ἰλάσθητι μοί.

Ἱλάσθητί μοι, Σωτήρ, πολλά Σοί ἀφρόνως πταίσαντι καί τῆς μενούσης ἐκεῖ κολάσεως λύτρωσαι· ἔχων δυσωπούντα Σε, Ἠλιοῦ τόν μέγαν καί τήν ἄχραντον Μητέραν Σου.

Ἁγνείας ὡς φυτουργός, ἁγνόν ψυχή μέ συντήρησον, ὡς ζηλωτής Ἠλιοῦ, ζήλου θείου πλήρωσον, τήν ἐμήν διάνοιαν, ὅπως τῆς κακίας, τάς ἑφόδους ἀποκρούσωμαι.

Νηστεύεις βρώσει μία, ὁδόν τεσσαρακονθήμερον, ἀνύων θεία ροπή· διό ἱκετεύω σέ, πάσης παραβάσεως ἐγκρατεύεσθαι με, θεοφόρε, ἐνδυνάμωσον.

Θεοτοκίον.

Ἡ πύλη ἡ τοῦ Θεοῦ, εἰσόδους θείας ὑπάνοιξον τῇ ταπεινῇ μου ψυχῇ, ἐν αἶς εἰσελεύσομαι ἐξομολογούμενος καί κακῶν τήν λῦσιν, Θεοτόκε, ἀπολήψομαι.

Κατάσβεσον, Προφήτα ἔνδοξε Ἠλιού Θεσβίτα, τῶν παθῶν ἡμῶν τούς φλογώδεις ἄνθρακας, ἰσχύϊ σής πρεσβείας, θεόφρον.

Ἐπίβλεψον ἐν εὐμενείᾳ, πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν τοῦ σώματος κάκωσιν καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.

Ὁ  Ἱερεύς  τήν  κάτωθι  δέησιν, ἡμῶν  ψαλλόντων  τό Κύριε  ἐλέησον  δωδεκάκις:

       Ἐλέησον  ἡμᾶς, ὁ  Θεός, κατά  τό  μέγα  ἔλεός Σου, δεόμεθά  Σου, ἐπάκουσον  καί  ἐλέησον.

       Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  τοῦ  Ἀρχιεπισκόπου  ἡμῶν  (δεῖνος) καί  πάσης  τῆς  ἐν  Χριστῶ  ἡμῶν  ἀδελφότητος.

        Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, συγχωρήσεως  καί  ἀφέσεως  τῶν  ἁμαρτιῶν, πάντων  τῶν εὐσεβῶν  καί  Ὀρθοδόξων  Χριστιανῶν.

       Ἔτι  δεόμεθα  καί  ὑπέρ  τῶν  δούλων  τοῦ  Θεοῦ… (καί  μνημονεύονται  τά  ὀνόματα  τῶν  ὑπέρ  ὧν  ἡ  Ἱερά  Παρά-κλησις  τελεῖται).

       Ὅτι  ἐλεήμων  καί  φιλάνθρωπος  Θεός  ὑπάρχεις  καί  Σοί  τήν  δόξαν  ἀναπέμπομεν, τῷ  Πατρί  καί  τῷ  Υἱῷ  καί  τῷ Ἁγίῳ  Πνεύματι, νῦν  καί  ἀεί  καί  εἰς  τούς  αἰῶνας  τῶν  αἰώνων.

Ὁ  χορός. Ἀμήν.

Εἶτα τό Κοντάκιον. Ἦχος β.

Προφήτα Θεοῦ Ἠλιοῦ μεγαλώνυμε, τούς πόθῳ σέ ἀεί ἀνυμνοῦντας καί γεραίροντας, κινδύνων τῶν ἐν βίῳ πολυειδῶν, νόσων παντοδαπῶν καί πάσης τῆς ἐξ ἐχθρῶν προερχομένης θλίψεως, ῥῦσαι ταῖς ἐνθέρμοις πρεσβείαις σου καί ταῖς θείαις μαρμαρυγαῖς, τάς ψυχᾶς ἡμῶν καταύγασον.

Καί εὐθύς τό Προκείμενον. Ἦχος δ.

Σύ Ἱερεύς εἰς τόν αἰώνα κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ.

Στίχος. Εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίω μου· Κκθου ἐκ δεξιῶν μου, ἕως ἄν θῶ τούς ἐχθρούς σου, ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου.

Εὐαγγέλιον. Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν (δ΄ 22-30).

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἐθαύμαζον οἱ ὄχλοι ἐπί τοῖς λόγοις τῆς χάριτος, τοῖς ἐκπορευομένοις ἐκ τοῦ στόματος τοῦ Ἰησοῦ, καί ἔλεγον. Οὐχ αὐτός ἐστιν ὁ υἱός Ἰωσήφ; Καί εἶπε πρός αὐτούς, πάντως ἐρεῖτε μοι τήν παραβολήν ταύτην. Ἰατρέ, θεράπευσον σεαυτόν, ὅσα ἠκούσαμεν γενόμενα ἐν τῇ Καπερναούμ, ποίησον καί ὧδε ἐν τῇ πατρίδι σου. Εἶπε δέ· ἀμήν λέγω ὑμῖν, ὅτι οὐδείς Προφήτης δεκτός ἐστιν ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ. Ἐπ’ ἀληθείας δέ λέγω ὑμῖν. Πολλαί χῆραι ἦσαν ἐν ταῖς ἡμέραις Ἠλιοῦ ἐν τῷ Ἰσραήλ, ὅτε ἐκλείσθη ὁ οὐρανός ἐπί ἔτη τρία καί μήνας ἐξ, ὡς ἐγένετο λιμός μέγας ἐπί πάσαν τήν γῆν, καί πρός οὐδεμίαν αὐτῶν ἐπέμφθη Ἠλίας, εἰμή εἰς Σάρεπτα τῆς Σιδῶνος, πρός γυναίκα χήραν. Καί πολλοί λεπροί ἦσαν ἐπί Ἐλισαίου τοῦ Προφήτου ἐν τῷ Ἰσραήλ καί οὐδείς αὐτῶν ἐκαθαρίσθη, εἰμή Νεεμᾶν ὁ Σύρος. Καί ἐπλήσθησαν πάντες θυμοῦ ἐν τῇ συναγωγῇ, ἀκούοντες ταῦτα. Καί ἀναστάντες ἐξέβαλον αὐτόν ἔξω τῆς πόλεως καί ἤγαγον αὐτόν ἕως τῆς ὀφρύος τοῦ ὅρους, ἐφ’ οὗ ἡ πόλις αὐτῶν ὠκοδόμητο, εἰς τό κατακρημνίσαι αὐτόν. Αὐτός δέ, διελθῶν διά μέσου αὐτῶν, ἐπορεύετο.

Δόξα.

Ταῖς τοῦ Σοῦ Προφήτου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καί νῦν.

Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Ἐλέησόν με ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἑξάλειψον τό ἀνόμημά μου.

Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.

Προφήτα θεόσοφε, ὁ τῶν παθῶν αὐτοκράτωρ, ἐπίγειε Ἄγγελε καί βροτέ οὐράνιε, σοῦ δεόμεθα· ζηλωτά προφθασον καί ῥῦσαι σκανδάλων καί κινδύνων τήν ζωήν ἡμῶν καί πάσης θλίψεως, ἐχθρῶν ἀνομούντων πρεσβείας σου καί πάσαν νόσον δίωξον καί πταισμάτων ἄφεσιν αἴτησαι· Ἠλιοῦ θεόπτα, προστάτα τῶν πιστῶν καί ἰατρέ καί τῆς τοῦ Ἅδου διάσωσον, δεινῆς κατακρίσεως.

Εὐθύς  ἐκφωνεῖται  ὑπό  τοῦ  Ἱερέως  ἡ  λιτανευτική  ἱκεσία:

       Σῶσον  ὁ  Θεός  τόν  λαόν  Σου  καί  εὐλόγησον  τήν  κληρονομίαν  Σου. Ἐπίσκεψαι  τόν  κόσμον  Σου  ἐν  ἐλέει  καί  οἰκτιρμοῖς, ὕψωσον  κέρας  Χριστιανῶν  Ὀρθοδόξων  καί  κατάπεμψον  ἡμῖν  τά  ἐλέη  Σου  τά  πλούσια. Πρεσβείαις  τῆς  Παναχράντου  Δεσποίνης  ἡμῶν  Θεοτόκου  καί  Ἀειπαρθένου  Μαρίας. Δυνάμει  τοῦ  Τιμίου  καί  Ζωοποιοῦ  Σταυροῦ. Προστασίαις  τῶν  Τιμίων, Ἐπουρανίων  Δυνάμεων  Ἀσωμάτων.

Ἱκεσίαις  τοῦ  Τιμίου, Ἐνδόξου  Προφήτου  Προδρόμου  καί  Βαπτιστοῦ  Ἰωάννου. Τῶν  Ἁγίων  Ἐνδόξων  καί  Πανευφήμων  Ἀποστόλων. Τῶν  ἐν  Ἁγίοις  Πατέρων  ἡμῶν, Μεγάλων  Ἱεραρχῶν  καί  Οἰκουμενικῶν  Διδασκάλων: Βασιλείου  τοῦ  Μεγάλου, Γρηγορίου  τοῦ  Θεολόγου  καί  Ἰωάννου  τοῦ  Χρυσοστόμου· Ἀθανασίου  καί  Κυρίλλου, Ἰωάννου  τοῦ  Ἐλεήμονος, Πατριαρχῶν  Ἀλεξανδρείας· Νικολάου  Ἐπισκόπου  Μύρων  τῆς  Λυκίας  καί  Σπυρίδωνος Ἐπισκόπου  Τριμυθοῦντος, τῶν  Θαυ ματουργῶν. Τῶν ἁγίων, ἐνδόξων  καί  καλλινίκων  Μαρτύρων. Τῶν  Ἁγίων  ἐνδόξων  Μεγαλομαρτύρων  Γεωργίου  τοῦ  Τροπαιοφόρου, Δημητρίου  τοῦ  Μυροβλύτου, Θεοδώρου  τοῦ Τήρωνος  καί  Θεοδώρου  τοῦ  Στρατηλάτου. Τῶν  ἁγίων  Ἱερομαρτύρων  Χαραλάμπους  καί  Ἐλευθερίου. Τῶν  Ὁσίων  καί  Θεοφόρων  Πατέρων  ἡμῶν. Τῶν  Ἁγίων Βλασίου  Ἐπισκόπου  Σεβαστείας, Γερασίμου  τοῦ  ἐν  Κεφαλληνίᾳ  καί  Μακαρίου  Ἀρχιεπισκόπου  Κορίνθου. (Τοῦ  Ἁγίου  τοῦ  Ναοῦ, ἐφ’ ὅσον  δέν  ἐμνημονεύθη  ἐν  τοῖς  ἄνω).

Τῶν  Ἁγίων  καί  Δικαίων  Θεοπατόρων  Ἰωακείμ  καί  Ἄννης.

(Τῶν  Ἁγίων  τῆς  ἡμέρας). Καί  Πάντων  Σου  τῶν  Ἁγίων.

       Ἱκετεύομέν  Σε, Μόνε Πολυέλεε  Κύριε, ἐπάκουσον  ἡμῶν  τῶν  ἁμαρτωλῶν  δεομένων  Σου  καί  ἐλέησον  ἡμᾶς.

Ὁ  χορός: Κύριε  ἐλέησον (12).

       Καί  ἐπισφραγίζει  ὁ  Ἱερεύς  μετά  τῆς  δοξολογικῆς ἐκφωνήσεως:

       Ἐλέει  καί  οἰκτιρμοῖς  καί  φιλανθρωπίᾳ  τοῦ  Μονογενοῦς Σου  Υἱοῦ, μεθ’ Οὗ  εὐλογητός  εἶ, σύν  τῷ  Παναγίῳ  καί Ἀγαθῷ  καί  Ζωοποιῷ  Σου  Πνεύματι, νῦν  καί  ἀεί  καί  εἰς  τούς  αἰῶνας  τῶν  αἰώνων.

Ὁ  χορός: Ἀμήν.

Καί  ἀποπληροῦμεν  τάς  λοιπάς ὠδάς  τοῦ  Κανόνος:

Ὠδή ζ΄. Θεοῦ συγκατάβασιν.

Λαόν ἀπολλύμενον κατοικτειρήσας, ζήλῳ τῆς πίστεως, ἐπικλήσεσι θείοις, πῦρ κατηγάγου φλογίζον, ἔνδοξε, ὅσιον θῦμα· διό ἱκετεύω σε, τῆς αἰωνίου φλογός, ρύσαι καί σῶσον μέ.

Ἰδεῖν κατηξίωσαι, Θαβώρ ἐν ὄρει, Θεοῦ τό πρόσωπον· Ὅν δυσώπει, Προφήτα, τοῦ παραβλέψαι τάς ἁμαρτίας μου καί ἐν ἡμέρᾳ τῆς δίκης θεάσασθαι, ἀκαταγνώστῳ ψυχῇ, Αὐτοῦ τό πρόσωπον.

Ὁδόν πορευόμενος, τοῦ βίου πλάνας πολλάς ὑφίσταμαι, ἀγαθέ μου προστάτα· κυβέρνησόν με τῇ προστασίᾳ σου ἐπιστηρίζων, γνώμῃ σαλευόμενον καί πρός σαρκός ἠδονάς, Ἠλιοῦ νεύοντα.

Θεοτοκίον.

Ὑμνῶ σε, Πανύμνητε, καί μεγαλύνω, Θεοχαρίτωτε, τήν ἁγνήν σου λοχείαν· βοήθησόν μοι βίου τοῖς κύμασι χειμαζομένῳ καί δίδου κατάνυξιν τῇ ταπεινῇ μου ψυχῇ, καθαρτικήν μολυσμῶν.

Ὠδή η΄. Ἑπταπλασίως κάμινον.

Χωρητικόν δοχεῖον σέ θείου Πνεύματος ἔγνωμεν, Ἄγγελον ἐν γῆ, πῦρ ζήλου θείου πνέοντα, δυσσέβειαν τρέποντα καί βασιλεῖς ἐλέγχοντα, χρίοντα προφήτας, Ἠλιοῦ, καί αἰσχύνης συγκόπτοντα μαχαῖρᾳ ἱερεῖς· διά τοῦτο βοῶμεν σοι, μελλούσης ἡμᾶς αἰσχύνης ῥῦσαι.

Ἄρμα πυρός σέ ἔλαβεν ἀπό γῆς, πυρακτούμενον ζήλῳ, Ἠλιοῦ, τῷ θεϊκῷ, θεόπνευστε· διό ἱκετεύω σε, τῶν ἐν τῇ γῇ ἁπάντων κακῶν, τῶν σῶν ἀρετῶν ἀπικουφίζειν τόν νοῦν μου τεθρίππῷ καί πρός νύσσαν οὐρανίαν με φθάσει, τόν πάντων ἐκδυσώπει Θεόν καί Βασιλέα.

Ῥήματι ζῶντι ἔκλεισας οὐρανόν ὑετίζοντα· ῥήματί σου νῦν πνευματικῷ, διάνοιξον τάς πύλας μοι δέομαι τῆς μετανοίας, Ἅγιε, πέμπων τῇ ψυχῇ μου κατανύξεως ὄμβρους καί σῶσον με βοῶντα· Ἱερεῖς εὐλογεῖτε, λαός ὑπερυψοῦτε, Χριστόν εἰς τούς αἰώνας.

Τριαδικόν.

Ἰσοσθενή, ὁμότιμον, ὁμοούσιον, συνθρόνον, σέβοντες Τριάδα, ἐν μιᾷ θεότητι, Πατέρα δοξάζομεν, Υἱόν καί Πνεῦμα Ἅγιον, ἄδυτον αὐγήν, ὁμοβασίλειον κράτος καί μέλπομεν συμφώνως· Ἱερεῖς εὐλογεῖτε, λαός ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τούς αἰώνας.

Θεοτοκίον.

Νομοθετῶν εὐσέβειαν καί διδάσκων μετάνοιαν ὁ Ἐμμανουήλ, ἐκ σοῦ τεχθεῖς ἐπέφανεν· Ὅ νῦν ἐκδυσώπησον, Ὑπεραγία Δέσποινα, τῆς δικαιοσύνης ὑπανοῖξαι μοι πύλας καί σῶσαι με βοῶντα· Ἱερεῖς εὐλογεῖτε, λαός ὑπερυψοῦτε, Χριστόν εἰς τούς αἰώνας.

Ὠδή θ΄. Ἐξέστη ἐπί τούτο.

Ἰδεῖν ἐν λεπτοτάτῃ αὔρα Θεόν, ἰδεῖν δυνατόν κατηξίωσαι, ἀσκητικαῖς πρότερον τό σῶμα διαγωγαῖς καταλεπτύνας, ἔνδοξε· ὅθεν δυσωπῶ σε, σαῖς προσευχαῖς τό πάχος τοῦ νοός μου λεπτύνας, μετανοίας μαρμαρυγαῖς θείαις καταύγασον.

Ὡς πάλαι Ἰορδάνην τῇ μηλωτῇ διαρρήξας διέβης, πανόλβιε, οὕτω καμοῦ, τῶν ἁμαρτημάτων τῶν χαλεπῶν τάς διεκχύσεις ξήρανον, ὄμβρους ἐπιπέμπων μου τῇ ψυχῇ δακρύων καθ’ ἑκάστην, Προφήτα θεηγόρε, τρυφῆς χειμάρρουν προξενοῦντας μοι.

Σκανδάλων τῶν ἐν βίῳ πολυειδῶν ἀνομούντων ἐχθρῶν, πάσης θλίψεως σωματικῆς, νόσου ψυχικῆς τε παρεκτροπῆς, ταῖς προσευχαίς σου ῥῦσαι με, ἔνδοξε Προφήτα, ὡς ἀγαθός προστάτης μου βοῶ σοι καί τῆς ἐν τῇ γεένῃ αἰωνιζούσης κατακρίσεως.

Ἠρπάγης πρός τό ὕψος, Ἐλισαιέ, δισσουμένην τήν χάριν τοῦ Πνεύματος καταλιπῶν, ἔνδοξε, αἰτήσαντι Ἠλιοῦ, μεθ’ οὗ ἀπαύστως αἴτησαι, νίκην οὐρανόθεν κατά παθῶν, τοῖς σέ ἀνευφημοῦσι καί πόθῳ τήν σήν μνήμην, περιχαρῶς πανηγυρίζουσι.

Θεοτοκίον.

Φωνᾶς τῶν οἰκετῶν σου ὡς Ἀγαθή, μή παρίδης, Πανάμωμε Δέσποινα· ἀλλ’ ἐκτενῶς αἴτησαι τόν πάντων Δημιουργόν, τοῖς εὐσεβέσιν ἄφεσιν καί τήν εὐρωστίαν τήν ψυχικήν δωρήσασθαι, Παρθένε, καί θείας βασιλείας τήν μετουσίαν καί λαμπρότητα.

Μεγαλυνάρια.

Ἄξιον ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σέ τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον, σέ μεγαλύνομεν.

Χαίροις Ὀρθοδόξων ἡ καλλονή, χαίροις διωχθέντων καταφύγιον ἰσχυρόν, χαίροις τῶν ἐν θλίψει καί τῶν ἐν ἐξορίᾳ, Προφήτα θεόφρον τό παραμύθιον.

Δεῦτε τόν πυρίπνουν καί ζηλωτήν, τόν διά τεθρίππου ἀρπαγέντα ἀπό τῆς γῆς, τῆς Χριστοῦ δευτέρας Πρόδρομον παρουσίας, Ἠλίαν τόν Θεσβίτην, ὕμνοις τιμήσωμεν.

Χάριν ἰαμάτων παρά Θεοῦ εἰληφῶς, Ἠλία, θεραπεύεις πάθη δεινά· διό τοῖς ἐν πίστει σέ ἐπικαλουμένοις, θεράπευσον τά πάθη, ψυχῆς καί σώματος.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἁγίοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.

Τό  Τρισάγιον  καί  τά  Τροπάρια  ταῦτα.

Ἦχος  πλ. β΄.

       Ἐλέησον  ἡμᾶς, Κύριε,  ἐλέησον  ἡμᾶς, πάσης  γάρ  ἀπολογίας  ἀποροῦντες, ταύτην  Σοι  τήν  ἱκεσίαν, ὡς  Δεσπότῃ, οἱ  ἁμαρτωλοί  προσφέρομεν, ἐλέησον  ἡμᾶς.

Δόξα.

       Κύριε  ἐλέησον  ἡμᾶς, ἐπί  Σοί  γάρ  πεποίθαμεν. Μή  ὀργισθῆς  ἡμῖν  σφόδρα, μηδέ  μνησθῆς  τῶν  ἀνομιῶν  ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον  καί  νῦν  ὡς  εὔσπλαχνος  καί  λύτρωσαι  ἡμᾶς ἐκ  τῶν  ἐχθρῶν  ἡμῶν. Σύ  γάρ  εἶ  Θεός  ἡμῶν  καί  ἡμεῖς  λαός  Σου, πάντες  ἔργα  χειρῶν  Σου  καί  τό  ὄνομά  Σου  ἐπικεκλήμεθα.

Καί  νῦν.

       Τῆς  εὐσπλαχνίας  τήν  πύλην  ἄνοιξον  ἡμῖν, εὐλογημένη  Θεοτόκε, ἐλπίζοντες  εἰς  Σέ  μή  ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν  διά  Σοῦ  τῶν  περιστάσεων, Σύ  γάρ  ἡ  σωτηρία  τοῦ  γένους  τῶν  Χριστιανῶν.

Τρισάγιον.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος β.

Ὁ ἔνσαρκος Ἄγγελος, τῶν Προφητῶν ἡ κρηπίς, ὁ δεύτερος Πρόδρομος τῆς παρουσίας Χριστοῦ, Ἠλίας ὁ ἔνδοξος· ἄνωθεν καταπέμψας, Ἐλισαίῳ τήν χάριν, νόσους ἀποδιώκει καί λεπρούς καθαρίζει· διό καί τοῖς τιμῶσιν αὐτόν βρύει ἰάματα.

Εἶτα ὁ  Ἱερεύς τήν  Ἐκτενῆ  Δέησιν, ἡμῶν ψαλλόντων  τό  λιτανευτικόν Κύριε  ἐλέησον, τρίς  (3) μεθ’ ἑκάστην  δέησιν, ἐξαιρέσει  τῆς  πέμπτης  δεήσεως, μεθ’ ἧν  ψάλλεται  τοῦτο τεσσαράκοντα (40).

       Ἐλέησον  ἡμᾶς  ὁ  Θεός, κατά  τό  μέγα  ἔλεός  Σου, δεόμεθά  Σου, ἐπάκουσον  καί  ἐλέησον.

       Ἔτι  δεόμεθα,  ὑπέρ  τοῦ  Ἀρχιεπισκόπου  ἡμῶν  (δεῖνος)  καί  πάσης  τῆς  ἐν  Χριστῶ  ἡμῶν  ἀδελφότητος.

        Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, συγχωρήσεως  καί  ἀφέσεως  τῶν  ἁμαρτιῶν, πάντων  τῶν εὐσεβῶν  καί  Ὀρθοδόξων  Χριστιανῶν.

       Ἔτι  δεόμεθα  καί  ὑπέρ  τῶν  δούλων  τοῦ  Θεοῦ… (καί  μνημονεύονται  τά  ὀνόματα  τῶν  ὑπέρ  ὧν  ἡ  Ἱερά  Παράκλησις  τελεῖται).

       Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  τοῦ  διαφυλαχθῆναι  τήν  ἁγίαν  Ἐκκλησίαν  (ἤ  Μονήν)  καί  πόλιν  (ἤ  νῆσον)  ταύτην  καί  πᾶσαν  πόλιν  καί  χώραν, ἀπό  ὀργῆς, λοιμοῦ, λιμοῦ, σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς  ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου  πολέμου  καί  αἰφνιδίου  θανάτου. Ὑπέρ  τοῦ ἵλεων, εὐμενῆ  καί  εὐδιάλλακτον  γενέσθαι  τόν  Ἀγαθόν  καί  Φιλάνθρωπον  Θεόν  ἡμῶν, τοῦ  ἀποστρέψαι  καί  διασκεδάσαι  πᾶσαν  ὀργήν  καί  νόσον, τήν  καθ’ ἡμῶν  κινουμένην  καί  ῥύσασθαι  ἡμᾶς  ἐκ  τῆς  ἐπικειμένης  δικαίας  Αὐτοῦ  ἀπειλῆς  καί  ἐλεῆσαι  ἡμᾶς.

       Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  τοῦ  εἰσακοῦσαι  Κύριον  τόν  Θεόν, φωνῆς  τῆς  δεήσεως  ἡμῶν  τῶν  ἁμαρτωλῶν  καί  ἐλεῆσαι  ἡμᾶς.

       Ἐπάκουσον  ἡμῶν, ὁ  Σωτήρ  ἡμῶν, ἡ  ἐλπίς  πάντων  τῶν  περάτων  τῆς  γῆς  καί  τῶν  ἐν  θαλάσσῃ  μακράν  καί  ἵλεως, ἵλεως  γενοῦ  ἡμῖν, Δέσποτα, ἐπί  ταῖς  ἁμαρτίαις  ἡμῶν  καί  ἐλέησον  ἡμᾶς. Ἐλεήμων  γάρ  καί  Φιλάνθρωπος  Θεός  ὑπάρχεις  καί  Σοί  τήν  δόξαν  ἀναπέμπομεν, τῷ  Πατρί  καί  τῷ  Υἱῷ  καί  τῷ  Ἁγίῳ  Πνεύματι, νῦν  καί  ἀεί  καί  εἰς  τούς  ἀιῶνας  τῶν  αἰώνων.

Ὁ  χορός: Ἀμήν.

      

Ὁ Ἱερεὺς

Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, Κύριε, δόξα Σοι.

Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν ταῖς πρεσβείαις τῆς παναχράντου καὶ παναμώμου ἁγίας Αὐτοῦ μητρός, δυνάμει τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ, προστασίαις τῶν τιμίων ἐπουρανίων Δυνάμεων ἀσωμάτων, ἱκεσίαις τοῦ τιμίου, ἐνδόξου, προφήτου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, τῶν ἁγίων, ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων, τῶν ἁγίων ἐνδόξων καὶ καλλινίκων Μαρτύρων, τῶν ὁσίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, (τοῦ Ναοῦ) τῶν ἁγίων καὶ δικαίων θεοπατόρων Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης, (τῆς ἡμέρας) καὶ πάντων τὸν Ἁγίων, ἐλεήσαι καὶ σώσαι ἡμᾶς, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων Θεός.

Καί  τῶν  Χριστιανῶν  ἀσπαζομένων  τήν  Εἰκόνα   τοῦ  Ἁγίου  καί  χριομένων  δι’ ἁγίου  ἐλαίου, ψάλλεται  τά  παρόν  Τροπάριον.

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σέ νεκρόν.

Δεῦτε Ὀρθοδόξων ἡ πληθύς, μέλος ἐναρμόνιον ὅντως ψαλμικῶς ἄσωμεν καί τόν χριστοκήρυκα ἀνευφημήσωμεν· τόν οὐράνιον ἄνθρωπον, Ἠλίαν τόν θεῖον καί ἀναβοήσωμεν πρός αὐτόν λέγοντες· πάντας τούς πιστῶς σου τελοῦντας μνήμην τήν ἁγίαν, λιταῖς σου ῥῦσαι ἐκ παντοίων περιστάσεων.

Ὁ  Ἱερεύς.

       Δι’ εὐχῶν  τῶν  Ἁγίων  Πατέρων  ἡμῶν, Κύριε  Ἰησοῦ  Χριστέ  ὁ  Θεός, ἐλέησον  καί  σῶσον  ἡμᾶς, Ἀμήν.