Παράκλησις Παναγίας ΣΟΥΜΕΛΑ.

Παράκλησις Παναγίας ΣΟΥΜΕΛΑ.

Ποίημα  Γερασίμου  Μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου

Ὁ  Ἱερεύς  ἄρχεται  τῆς  Παρακλήσεως  μέ  τήν  δοξολογικήν  ἐκφώνησιν:

Εὐλογητός  ὁ  Θεός  ἡμῶν, πάντοτε, νῦν  καί  ἀεί  καί  εἰς  τούς  αἰῶνας  τῶν  αἰώνων.

Ὁ  χορός: Ἀμήν.

 Ψαλμός  ρμβ’ (142).

Κύριε  εἰσάκουσον  τῆς  προσευχῆς  μου, ἐνώτισαι  τήν  δέησίν  μου  ἐν  τῇ  ἀληθείᾳ  Σου, εἰσάκουσον  μου  ἐν  τῇ  δικαιοσύνῃ  Σου  καί  μή  εἰσέλθης  εἰς  κρίσιν  μετά  τοῦ  δούλου  Σου, ὅτι  οὐ  δικαιωθήσεται  ἐνώπιόν  Σου, πᾶς  ζῶν.

       Ὅτι  κατεδίωξεν  ὁ  ἐχθρός  τήν  ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν  εἰς  γῆν  τήν  ζωήν  μου.

       Ἐκάθισέ  με  ἐν  σκοτεινοῖς, ὡς  νεκρούς  αἰῶνος  καί  ἠκηδιάσεν  ἐπ’ ἐμέ  τό  πνεῦμα  μου, ἐν  ἐμοί  ἐταράχθη  ἡ  καρδία  μου.

       Ἐμνήσθην  ἡμερῶν  ἀρχαίων, ἐμελέτησα  ἐν  πᾶσι τοῖς  ἔργοις  Σου, ἐν  ποιήμασι  τῶν  χειρῶν  Σου  ἐμελέτων.

       Διεπέτασα  πρός  Σέ  τάς  χείρας  μου, ἡ  ψυχή  μου  ὡς  γῆ  ἄνυδρός  Σοι.

       Ταχύ  εἰσακουσόν  μου, Κύριε, ἐξέλιπε  τό  πνεῦμα  μου.

       Μή  ἀποστρέψης  τό  πρόσωπόν  Σου  ἀπ’ ἐμοῦ  καί  ὁμοιωθήσομαι  τοῖς  καταβαίνουσιν  εἰς  λάκκον.

       Ἀκουστόν  ποίησόν  μου  τό  πρωΐ  τό  ἔλεός  Σου, ὅτι  ἐπί  Σοί  ἤλπισα.

       Γνώρισόν  μοι, Κύριε, ὁδόν  ἐν ἧ  πορεύσομαι, ὅτι  πρός  Σέ  ἦρα  τήν  ψυχήν  μου.

       Ἐξελοῦ  με  ἐκ  τῶν  ἐχθρῶν  μου, Κύριε, πρός  Σέ  κατέφυγον, δίδαξόν  με  τοῦ  ποιεῖν  τό  θέλημά  Σου, ὅτι  Σύ  εἶ  ὁ  Θεός  μου.

       Τό  Πνεῦμα  Σου  τό  ἀγαθόν ὁδηγήσει  με  ἐν  γῇ  εὐθείᾳ, ἕνεκεν  τοῦ  ὀνόματός  Σου, Κύριε, ζήσεις  με.

       Ἐν  τῇ  δικαιοσύνῃ  Σου  ἐξάξεις  ἐκ  θλίψεως  τήν  ψυχήν  μου  καί  ἐν  τῷ  ἐλέει  Σου  ἐξολοθρεύσεις  τούς  ἐχθρούς  μου.

       Καί  ἀπολεῖς  πάντας  τούς  θλίβοντας  τήν  ψυχήν  μου, ὅτι  ἐγώ  δοῦλος  Σου  εἰμί.

       Καί  εὐθύς  ψάλλεται  τετράκις  ἐξ’ ὑπαμοιβῆς,  μετά  τῶν  οἰκείων  στίχων:

       Θεός  Κύριος  καί  ἐπέφανεν  ἡμῖν, εὐλογημένος  ὁ  ἐρχόμενος  ἐν  ὀνόματι  Κυρίου.

       Στίχ. α’. Ἐξολολογεῖσθε  τῷ  Κυρίῳ  καί  ἐπικαλεῖσθε  τό  ὄνομα  τό  Ἅγιον  Αὐτοῦ.

        Θεός  Κύριος  καί  ἐπέφανεν  ἡμῖν…

       Στίχ. β’. Πάντα  τά  ἔθνη  ἐκύκλωσάν  με  καί  τῷ ὀνόματι  Κυρίου  ἠμυνάμην  αὐτούς.

        Θεός  Κύριος  καί  ἐπέφανεν  ἡμῖν…

       Στίχ. γ’. Παρά  Κυρίου  ἐγένετο  αὕτη  καί  ἔστι  θαυμα-στή  ἐν  ὀφθαλμοῖς  ἡμῶν.

        Θεός  Κύριος  καί  ἐπέφανεν  ἡμῖν…

Εἴτα τά παρόντα Τροπάρια.

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὡς καταφύγιον θερμόν, Θεοτόκε, πάντες οἱ Πόντιοι τήν σήν προστασίαν κατέχοντες, βοῶμεν σοί ἐκ βάθους ψυχῆς· σκέπε καί διάσωζε ἀπό πάσης ἀνάγκης, πάντας τούς προστρέχοντας τῇ σεπτῇ σου Εἰκόνι, ἐξ ἦς πηγάζει πᾶσι μυστικῶς, Σουμελιώτισσα, χάρις καί ἔλεος.

Δόξα.  Καί  νῦν. Ὅμοιον.

Ἐξ Ἀθηνῶν ἡ σή εἰκών παραδόξως, πάλαι μετήχθη Σουμελά εἰς τό ὅρος, νῦν δέ ἀρτίως, Κόρη, μετενήνεκται, πλοῦτος ὡς οὐράνιος καί κειμήλιον μέγα, εἰς τό ὅρος Βέρμιον, Θεοτόκε Παρθένε· ἧ προσιόντες πίστει ἀληθεῖ, τήν πρός ἡμᾶς σου κηρύττομεν πρόνοιαν.

Ὁ Ν’ (50)  Ψαλμός.

Ἐλέησόν  με,  ὁ  Θεός, κατά  τό  μέγα  ἔλεός  Σου  καί  κατά  τό  πλῆθος  τῶν  οἰκτηρμῶν  Σου, ἐξάλειψον  τό  ἀνόμημά  μου.

       Ἐπί  πλεῖον  πλῦνόν  με  ἀπό  τῆς  ἀνομίας  μου  καί  ἀπό  τῆς  ἁμαρτίας  μου  καθάρισόν  με.

       Ὅτι  τήν ἀνομίαν  μου  ἐγώ  γινώσκω  καί  ἡ  ἁμαρτία  μου  ἐνώπιόν  μου  ἐστι  διά  παντός.

       Σοί  μόνῳ  ἥμαρτον  καί  τό  πονηρόν  ἐνώπιόν  Σου  ἐποίησα·  ὅπως   ἄν   δικαιωθῆς   ἐν   τοῖς   λόγοις   Σου  καί 

νικήσῃς  ἐν  τῷ  κρίνεσθαί  Σε.

       Ἰδού  γάρ  ἐν  ἀνομίαις  συνελήφθην  καί  ἐν  ἁμαρτίαις  ἐκίσσησέ  με  ἡ  μήτηρ  μου.

       Ἰδοῦ  γάρ  ἀλήθειαν   ἠγάπησας, τά  ἄδηλα  καί  τά  κρύφια  τῆς  σοφίας  Σου  ἐδήλωσάς  μοι.

       Ῥαντιεῖς  μέ  ὑσσώπῳ  καί  καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς  με  καί  ὑπέρ  χιόνα  λευκανθήσομαι.

       Ἀκουτιεῖς  μοι  ἀγαλλίασιν  καί  εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται  ὀστέα  τεταπεινωμένα.

       Ἀπόστρεψον  τό  πρόσωπόν  Σου  ἀπό  τῶν  ἁμαρτιῶν  μου  καί  πάσας  τάς  ἀνομίας  μου  ἐξάλειψον.

       Καρδίαν  καθαράν  κτίσον  ἐν  ἐμοί  ὁ  Θεός  καί  πνεῦμα  εὐθές  ἐγκαίνισον  ἐν  τοῖς  ἐγκάτοις  μου.

       Μή  ἀπορρίψῃς  με  ἀπό  τοῦ  προσώπου  Σου  καί  τό  Πνεῦμα  Σου  τό  Ἅγιον  μή  ἀντανέλῃς  ἀπ’ ἐμοῦ.

       Ἀπόδος  μοι  τήν  ἀγαλλίασιν  τοῦ  σωτηρίου  Σου  καί  πνεύματι  ἡγεμονικῷ  στήριξόν  με.

       Διδάξω  ἀνόμους  τάς  ὁδούς  Σου  καί  ἀσεβεῖς  ἐπί  σέ  ἐπιστρέψουσιν.

       Ῥῦσαι  με  ἐξ  αἱμάτων  ὁ  Θεός, ὁ  Θεός  τῆς  σωτηρίας  μου, ἀγαλλιάσεται  ἡ  γλῶσσα  μου  τήν  δικαιοσύνην  Σου.

       Κύριε, τά  χείλη  μου  ἀνοίξεις  καί  τό  στόμα  μου  ἀναγγελεῖ  τήν  αἴνεσίν  Σου.

       Ὅτι, εἰ  ἠθέλησας  θυσίαν, ἔδωκα  ἄν, ὁλοκαυτώματα  οὐκ  εὐδοκήσεις.

       Θυσίᾳ τῷ Θεῷ  πνεῦμα  συντετριμμένον, καρδίαν  συντετριμμένην  καί  τεταπεινωμένην  ὁ  Θεός  οὐκ  ἐξουδενώσει.

       Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν  τῇ  εὐδοκίᾳ  Σου  τήν  Σιών  καί  οἰκοδομηθήτω  τά  τείχη  Ἱερουσαλήμ.

       Τότε  εὐδοκήσεις  θυσίαν  δικαιοσύνης, ἀναφοράν  καί  ὁλοκαυτώματα.

       Τότε  ἀνοίσουσιν  ἐπί  τό  θυσιαστήριόν  Σου  μόσχους.

Καί εὐθύς ψάλλεται ὁ Κανών οὗ ἡ ἀκροστιχίς· «Δέχου ἡμῶν τήν δέησιν Κόρη, Γερασίμου».

Ὠδή α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγράν διοδεύσας.

Δυνάμωσον, Κόρη, τό ἀσθενές ἡμῶν τῆς καρδίας, τῇ ἰσχύϊ τῇ θαυμαστῇ,  τῇ  ἐκ  τῆς  ἁγίας  σου Εἰκόνος ἀναβλυζούσῃ, Ἁγνή

Σουμελιώτισσα.

Ἐτύπωσε πάλαι νεύσει τῇ σῇ, Λουκᾶς ὁ θεόφρον, τήν Εἰκόνα σου τήν σεπτήν, ἧνπερ ἐνδιαίτημα εἰργάσω, Θεογεννῆτορ, τῆς σῆς ἀγαθότητος.

Χαρίτων πηγάζουσα δωρεᾶς, ἡ θεία Εἰκών σου, Σουμελιώτισσα Μαριάμ, ἐν τῇ σῇ Μονῇ τῇ ἐν Βερμίω, ἐναπετέθη ἡμᾶς ἁγιάζουσα.

Ὁλόφωτον σκήνωμα τοῦ Θεοῦ, Κεχαριτωμένη, Σουμελιώτισσα Μαριάμ, λύσον τῶν παθῶν μου τήν ὁμίχλην, μαρμαρυγαῖς τῆς σῆς χάριτος, Ἄχραντε.

Ὠδή γ΄. Οὐρανίας ἀψίδος.

Ὑπέρ φύσιν μετήχθη ἐξ Ἀθηνῶν, Δέσποινα, τῇ σῇ εὐδοκίᾳ Εἰκών σου ἡ χαριτόβρυτος καί ἐπεδήμησε τοῖς ἐν τῷ Πόντω οἰκοῦσιν, ὡς πηγή ἀκένωτος θείας χρηστότητος.

Ἡγιάσθη ὁ Πόντος ὡς ἀληθῶς, Ἄχραντε, πάλαι ἐπελεύσει τῆς θείας, Ἁγνή, Εἰκόνος σου· νῦν δέ τό Βέρμιον καί ἡ περίοικος πᾶσα, χαρμονῆς πεπλήρωνται ταύτην κατέχοντες.

Μητροπάρθενε Κόρη, τῶν εὐσεβῶν στήριγμα, ἴδε μητρική συμπαθείᾳ, τούς πίστει σπεύδοντας ἐν τῇ Εἰκόνι σου καί τάς αἰτήσεις ἁπάντων πλήρου, Σουμελιώτισσα, ἐκδυσωποῦμεν σε.

Ὡς ἐρρύσω τό πάλαι τόν εὐσεβῆ Ἄνακτα, ὅντως χαλεποῦ ναυαγίου, οὕτω διάσωζε ἡμᾶς δεόμεθα, ἐκ συμφορῶν καί κινδύνων καί πάσης κακώσεως, Παρθένε Ἄχραντε.

Διάσωζε Σουμελιώτισσα Κόρη Θεογεννῆτορ, πάσης βλάβης καί πειρασμῶν τε καί θλίψεων, τούς ἀδιστάκτῳ καρδίᾳ σοί προσιόντας.

Ἐπίβλεψον ἐν εὐμενείᾳ, πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.

Ὁ  Ἱερεύς  τήν  κάτωθι  δέησιν, ἡμῶν  ψαλλόντων  τό Κύριε  ἐλέησον  δωδεκάκις:

       Ἐλέησον  ἡμᾶς, ὁ  Θεός, κατά  τό  μέγα  ἔλεός Σου, δεόμεθά  Σου, ἐπάκουσον  καί  ἐλέησον.

       Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  τοῦ  Ἀρχιεπισκόπου  ἡμῶν  (δεῖνος) καί  πάσης  τῆς  ἐν  Χριστῶ  ἡμῶν  ἀδελφότητος.

        Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, συγχωρήσεως  καί  ἀφέσεως  τῶν  ἁμαρτιῶν, πάντων  τῶν εὐσεβῶν  καί  Ὀρθοδόξων  Χριστιανῶν.

       Ἔτι  δεόμεθα  καί  ὑπέρ  τῶν  δούλων  τοῦ  Θεοῦ… (καί  μνημονεύονται  τά  ὀνόματα  τῶν  ὑπέρ  ὧν  ἡ  Ἱερά  Παρά-κλησις  τελεῖται).

       Ὅτι  ἐλεήμων  καί  φιλάνθρωπος  Θεός  ὑπάρχεις  καί  Σοί  τήν  δόξαν  ἀναπέμπομεν, τῷ  Πατρί  καί  τῷ  Υἱῷ  καί  τῷ Ἁγίῳ  Πνεύματι, νῦν  καί  ἀεί  καί  εἰς  τούς  αἰῶνας  τῶν  αἰώνων.

Ὁ  χορός. Ἀμήν.

Κάθισμα. Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.

Πρεσβείᾳ τῇ σῇ προστρέχοντες ἑκάστοτε, ἐκ πάσης ὀργῆς καί θλίψεως λυτρούμεθα, Παρθένε Σουμελιώτισσα, καί χαρᾶς καί εἰρήνης πληρούμεθα· σύ γάρ παρέχεις τοῖς πάσιν ἀεί, τῶν σῶν ἀντιλήψεων τάς χάριτας.

Ὠδή δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.

Ναόν θεῖόν σου ἤγειραν, Κόρη, ἐν Βερμίῳ ἔνθα ἀπέθεντο, τήν ὑπέρτιμον Εἰκόνα σου, ὡς ἁγιαστήριον σωτήριον.

Τόν Θεόν σωματώσασα, πάσης ἀσθενείας ψυχῆς καί σώματος, Θεοτόκε, ἀπολύτρωσαι, τούς εἰλικρινῶς σέ μεγαλύνοντας.

Ἡ Εἰκών σου ἡ παντιμος, ἦκεν ἐκ τοῦ Πόντου τῇ εὐδοκίᾳ σου, Σουμελιώτισσα Παντάνασσα, καί παρέχει χάριν ἡμῖν ἄφθονον.

Νοσημάτων καί θλίψεων καί πολυειδῶν ἡμᾶς περιστάσεων, ἀσινεῖς, Κόρη, διάσωζε, τούς ὑπό τήν σκέπην σου προστρέχοντας.

Ὠδή ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.

Δόξης τοῦ Πατρός, τό ἀπαύγασμα κυήσασα, τῆς σῆς δόξης στήλην ἔδειξας ἡμῖν, τήν Εἰκόνα σου Παρθένε Σουμελιώτισσα.

Εἶχε μέν τό πρίν Σουμελά τό ὅρος, Ἄχραντε, τήν Εἰκόνα σου ὡς θεῖον θησαυρόν, νῦν τό Βέρμιον κατέχον ταύτην γάνυται.

Ἥλιον Χριστόν, μετά σώματος κυήσασα, ταῖς ἀκτίσι τῆς θερμῆς σου ἀρωγῆς, τῶν παθῶν ἡμῶν, Ἁγνή, τόν ζόφον δίωξον.

Σκέπη ἀσφαλής τῆς Ἑλλάδος ἔσο πάντοτε, ὡς τόν Πόντον πάλαι ἔσκεπες, Ἁγνή Σουμελιώτισσα, τῇ θείᾳ προστασίᾳ σου.

Ὠδῆς στ΄. Τήν δέησιν.

Ἰλέω βλέμματι βλέψον, Παρθένε, τούς ἐκ πάσης προσελθόντας Ἑλλάδος, τῇ ἐν Βερμίῳ ἁγίᾳ Μονῇ σου καί προσκυνοῦντας τήν θείαν Εἰκόνα σου· καί δίδου ταύτοις συμπαθῶς, αἰτημάτων ἁπάντων τήν πλήρωσιν.

Ναόν σοί αἱ τῶν Ποντίων χορεῖαι καί Μονήν ἐν τῷ Βερμίω τῷ ὄρει, ἀνωκοδόμησαν πίστει, Παρθένε, καί τήν σεπτήν σου Εἰκόνα ἀπέθεντο, ἧ προσιόντες εὐλαβῶς, κατανύξεως χέομεν δάκρυα.

Κινδύνων ὥσπερ τό πάλαι ἐρρύου, Θεοτόκε, τῶν Ποντίων τήν χώραν, οὕτω καί νῦν συμφορῶν ἀνηκέστων, Μακεδονίαν ἁπάλλαττε, Δέσποινα, τῇ κραταιᾷ σου ἀρωγῇ καί Ἑλλάδα, Παρθένε, τήν σύμπασαν.

Οἱ νόσοις κατατρυχόμενοι πλείσταις καί πικροῖς περιστατούμενοι πόνοις, τῇ θαυμαστῇ τῆς Παρθένου Εἰκόνι, πανευλαβῶς καταφύγωμεν κράζοντες· Σουμελιώτισσα Ἁγνή, τάς ὀδύνας ἡμῶν ἀνακούφισον.

Διάσωζε Σουμελιώτισσα Κόρη Θεογεννῆτορ, πάσης βλάβης καί πειρασμῶν τε καί θλίψεων, τούς ἀδιστάκτῳ καρδίᾳ σοί προσιόντας.

Ἄχραντε, ἡ διά λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα, δυσώπησον ὡς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Ὁ  Ἱερεύς  τήν  κάτωθι  δέησιν, ἡμῶν  ψαλλόντων  τό Κύριε  ἐλέησον  δωδεκάκις:

       Ἐλέησον  ἡμᾶς, ὁ  Θεός, κατά  τό  μέγα  ἔλεός Σου, δεόμεθά  Σου, ἐπάκουσον  καί  ἐλέησον.

       Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  τοῦ  Ἀρχιεπισκόπου  ἡμῶν  (δεῖνος) καί  πάσης  τῆς  ἐν  Χριστῶ  ἡμῶν  ἀδελφότητος.

        Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, συγχωρήσεως  καί  ἀφέσεως  τῶν  ἁμαρτιῶν, πάντων  τῶν εὐσεβῶν  καί  Ὀρθοδόξων  Χριστιανῶν.

       Ἔτι  δεόμεθα  καί  ὑπέρ  τῶν  δούλων  τοῦ  Θεοῦ… (καί  μνημονεύονται  τά  ὀνόματα  τῶν  ὑπέρ  ὧν  ἡ  Ἱερά  Παρά-κλησις  τελεῖται).

       Ὅτι  ἐλεήμων  καί  φιλάνθρωπος  Θεός  ὑπάρχεις  καί  Σοί  τήν  δόξαν  ἀναπέμπομεν, τῷ  Πατρί  καί  τῷ  Υἱῷ  καί  τῷ Ἁγίῳ  Πνεύματι, νῦν  καί  ἀεί  καί  εἰς  τούς  αἰῶνας  τῶν  αἰώνων.

Ὁ  χορός. Ἀμήν.

Κοντάκιον. Ἦχος β΄. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.

Τήν κραταιάν προστασίαν σου, Ἄχραντε, ὡς ὀχυρώτατον τεῖχος κατέχοντες, ἐχθροῦ τάς ὁρμάς ἀποτρέπομεν καί οὐρανίου γαλήνης πληρούμεθα, ὑμνοῦντες, Παρθένε, τήν δόξαν σου.

Τὸ α' Ἀντίφωνον τοῦ δ' Ἤχου.

 Προκείμενον Ἦχος δ': Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ.

Στίχ. Ἄκουσον, θύγατερ, καὶ ἴδε, καὶ κλῖνον τὸ οὖς σου, καὶ ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου, καὶ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου, καὶ ἐπιθυμήσει ὁ Βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου.

Εὐαγγέλιον, ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν:

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀναστᾶσα Μαριάμ...

Δόξα.

Ταῖς θερμαῖς πρεσβείαις, τῆς Σουμελιωτίσσης, ἐξάλειψόν μου Σῶτερ, τὴν πληθὺν ἐγκλημάτων.

Καὶ νῦν.

Ταῖς τῆς Θεοτόκου...

Στίχος· Ἐλέησον μέ ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός σου, καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἑξάλειψον τό ἀνόμημά μου.

Προσόμοιον. Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.

Στάμνος ὡς χρυσήλατος, ἡ σή Εἰκών καθορᾶται, ὥσπερ μάννα φέρουσα, γλυκασμόν τόν ἄϋλον τῆς σῆς χάριτος· ἧ πιστῶς σπεύδοντες, πάσης δυσχερείας, τήν πικρίαν ἀποβάλλομεν καί πάσης θλίψεως καί ἀσθενειῶν ἐκλυτρούμεθα, κηρύττοντες, Πανάμωμε, τά ὑπερφυή μεγαλειά σου· σύ γάρ ἐν τῷ Πόντω καί ἤδη ἐν Βερμίῳ χορηγεῖς, Σουμελιώτισσα Δέσποινα, τάς εὐεργεσίας σου.

Εὐθύς  ἐκφωνεῖται  ὑπό  τοῦ  Ἱερέως  ἡ  λιτανευτική  ἱκεσία:

       Σῶσον  ὁ  Θεός  τόν  λαόν  Σου  καί  εὐλόγησον  τήν  κληρονομίαν  Σου. Ἐπίσκεψαι  τόν  κόσμον  Σου  ἐν  ἐλέει  καί  οἰκτιρμοῖς, ὕψωσον  κέρας  Χριστιανῶν  Ὀρθοδόξων  καί  κατάπεμψον  ἡμῖν  τά  ἐλέη  Σου  τά  πλούσια.

Πρεσβείαις  τῆς  Παναχράντου  Δεσποίνης  ἡμῶν  Θεοτόκου  καί  Ἀειπαρθένου  Μαρίας. Δυνάμει  τοῦ  Τιμίου  καί  Ζωοποιοῦ  Σταυροῦ. Προστασίαις  τῶν  Τιμίων, Ἐπουρανίων  Δυνάμεων  Ἀσωμάτων. Ἱκεσίαις  τοῦ  Τιμίου, Ἐνδόξου  Προφήτου  Προδρόμου  καί  Βαπτιστοῦ  Ἰωάννου. Τῶν  Ἁγίων  Ἐνδόξων  καί  Πανευφήμων  Ἀποστόλων. Τῶν  ἐν  Ἁγίοις  Πατέρων  ἡμῶν, Μεγάλων  Ἱεραρχῶν  καί  Οἰκουμενικῶν  Διδασκάλων: Βασιλείου  τοῦ  Μεγάλου, Γρηγορίου  τοῦ  Θεολόγου  καί  Ἰωάννου  τοῦ  Χρυσοστόμου· Ἀθανασίου  καί  Κυρίλλου, Ἰωάννου  τοῦ  Ἐλεήμονος, Πατριαρχῶν  Ἀλεξαν-δρείας· Νικολάου  Ἐπισκόπου  Μύρων  τῆς  Λυκίας  καί  Σπυρίδωνος Ἐπισκόπου  Τριμυθοῦντος, τῶν  Θαυ ματουργῶν.

Τῶν ἁγίων, ἐνδόξων  καί  καλλινίκων  Μαρτύρων. Τῶν  Ἁγίων  ἐνδόξων  Μεγαλομαρτύρων  Γεωργίου  τοῦ  Τροπαιοφόρου, Δημητρίου  τοῦ  Μυροβλύτου, Θεοδώρου  τοῦ Τήρωνος  καί  Θεοδώρου  τοῦ  Στρατηλάτου. Τῶν  ἁγίων  Ἱερομαρτύρων  Χαραλάμπους  καί  Ἐλευθερίου. Τῶν  Ὁσίων  καί  Θεοφόρων  Πατέρων  ἡμῶν. Τῶν  Ἁγίων Βλασίου  Ἐπισκόπου  Σεβαστείας, Γερασίμου  τοῦ  ἐν  Κεφαλληνίᾳ  καί  Μακαρίου  Ἀρχι-επισκόπου  Κορίνθου. (Τοῦ  Ἁγίου  τοῦ  Ναοῦ, ἐφ’ ὅσον  δέν  ἐμνημονεύθη  ἐν  τοῖς  ἄνω). Τῶν  Ἁγίων  καί  Δικαίων  Θεοπατόρων  Ἰωακείμ  καί  Ἄννης. (Τῶν  Ἁγίων  τῆς  ἡμέρας). Καί  Πάντων  Σου  τῶν  Ἁγίων.

       Ἱκετεύομέν  Σε, Μόνε Πολυέλεε  Κύριε, ἐπάκουσον  ἡμῶν  τῶν  ἁμαρτωλῶν  δεομένων  Σου  καί  ἐλέησον  ἡμᾶς.

Ὁ  χορός: Κύριε  ἐλέησον (12).

       Καί  ἐπισφραγίζει  ὁ  Ἱερεύς  μετά  τῆς  δοξολογικῆς ἐκφωνήσεως:

       Ἐλέει  καί  οἰκτιρμοῖς  καί  φιλανθρωπίᾳ  τοῦ  Μονο-γενοῦς Σου  Υἱοῦ, μεθ’ Οὗ  εὐλογητός  εἶ, σύν  τῷ  Παναγίῳ  καί Ἀγαθῷ  καί  Ζωοποιῷ  Σου  Πνεύματι, νῦν  καί  ἀεί  καί  εἰς  τούς  αἰῶνας  τῶν  αἰώνων.

Ὁ  χορός: Ἀμήν.

Καί  ἀποπληροῦμεν  τάς  λοιπάς ὠδάς  τοῦ  Κανόνος:

Ὠδή ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.

Ῥάβδῳ,  Κόρη,   παιδείας,   τόν  δυνάστην  λαλήσαντα  ρῆμα

βλάσφημον, κατά τῆς θεολέκτου ἐπαίδευσας Μονῆς σου, ὅς γνωρίσας τήν δόξαν σου, ἀνακηρύττει τήν σήν ἐν δώροις δυναστείαν.

Ἡ σωτήριος χάρις πανταχοῦ, Θεοτόκε, διαβεβόηται, τῆς θείας σου Εἰκόνος, διό καί ἐν Βερμίῳ, οἱ πιστοί καταφεύγοντες, λαμβάνουσιν ἐξ αὐτῆς σωτηριώδεις δόσεις.

Γόνυ κλίνοντες, Κόρη, τῶν Ποντίων τά πλήθη πρό τῆς Εἰκόνος σου, ἐν δάκρυσι βοῶσι, μή δώης ἀπολέσθαι τόν λαόν σου, Πανύμνητε· ὅτι πικρῶν ἑτασμῶν διήλθομεν τήν φλόγα.

Ἔξω καί πόρρῳ, Παρθένε, τῆς πατρώας γεγόναμεν γῆς οἱ τάλανες, ἀλλά τήν σήν Εἰκόνα, πλουτοῦντες προστασίαν καί γλυκείαν ἀντίληψιν, οἱ τῶν Ποντίων χοροί, προστρέχομεν σοί πίστει.

Ὠδή η΄. Τόν Βασιλέα.

Ῥῶσιν παρέχει κατά ψυχήν τε καί σῶμα καί τήν ἄνωθεν παραμυθίαν, Κόρη, τοῖς ἐν θλίψει οὗσιν, Εἰκών σου ἡ ἅγια.

Ἀθῆναι πάλαι τήν σήν κατεῖχον Εἰκόνα καί ὁ Πόντος δέ ἐν ταύτῃ ἐκαυχᾶτο, νῦν δε Μακεδονία φέρει αὐτήν ὡς γέρας.

Σύντριψον, Κόρη, τήν καθ’ ἡμῶν δυναστείαν, τοῦ ἀλάστορος δεινῶς φρυαττομένου καί παρασχου πᾶσι εἰρήνην ἐν τῷ βίῳ.

Ἰάσεις νέμει, Σουμελιώτισσα Κόρη, τῇ σῇ χάριτι Εἰκών σου ἡ ἁγία· ὅθεν ἴασαί με, κατά ψυχήν καί σῶμα.

Ὠδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.

Μητράνανδρε Παρθένε, πάσης δυσπραγίας, τόν περιούσιον κλῆρον σου λύτρωσαι, ὡς κραταιά προστασία ἡμῶν καί ἔφορος.

Οὐδόλως, Θεοτόκε, οἱ Ποντίων δῆμοι, τήν προστασίαν τήν σήν σιωπήσομεν, ἀλλά τοῖς πᾶσιν εὐτόνως αὐτήν κηρύττομεν.

Ὑγείαν καί γαλήνην δρέπονται, Παρθένε, οἱ τῇ σεπτῇ σου Εἰκόνι προσπίπτοντες· καί πανταχοῦ τήν σήν δόξαν, Κόρη, κηρύττουσιν.

Ὑδάτων ζωηφόρων, βλύσον μοί σταγόνα, τῷ φλεγομένω τοῖς πάθεσιν, Ἄχραντε Σουμελιώτισσα Κόρη, ψυχῆς μου στήριγμα.

Μεγαλυνάρια

Ἄξιον ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σέ τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ· τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον, σέ μεγαλύνομεν.

Ἦκεν ἐν τῷ Πόντω ἡ σή Εἰκών, ἐξ Ἀθηνῶν πάλαι, Θεομῆτορ, ὑπερφυῶς, πᾶσιν ἐφαπλοῦσα θαυμάτων ἐνεργείας καί νέμουσα, Παρθένε, χάριν ἀέναον.

Τόν κατατολμήσαντα ἀναιδῶς συλῆσαι, Παρθένε, τήν Εἰκόνα σου τήν σεπτήν, ἰτασμῷ ἐνδίκῳ ἠνάλωσας σωφρόνως, παιδεύουσα τούς πάντας, πρός φόβον ἔνθεον.

Ἐν Βερμίῳ, Κόρη, ἡ σή Εἰκών, τῷ ἐκεῖ ναῷ σου, ἀπετέθη πανευλαβῶς, παρά τῶν Ποντίων τῶν εὐσεβῶν, Παρθένε, εὐσήμως κηρυττόντων τά σά θαυμάσια.

Ὥσπερ Βασιλέα τόν εὐσεβῆ ἔσωσας, Παρθένε, ναυαγίου τοῦ χαλεποῦ, οὕτω ἡμᾶς σῶζε τρικυμιῶν τοῦ βίου, τούς πόθῳ σέ ὑμνοῦντας, Σουμελιώτισσα.

Δίκη τῇ δικαίᾳ τιμωρηθεῖς ὁ δυσσεβῆς ἄναξ, ὁ ὑβρίσας τήν σήν Μονήν, ὑμνητής ὤφθη τῆς χάριτός σου, Κόρη, λαβών τήν θεραπείαν, τῇ σῇ χρηστότητι.

Σκέπε τήν Ἑλλάδα πάσαν, Ἁγνή, ὡς τόν Πόντον πάλαι περιέσκεπες θαυμαστῶς, τήν εἰσδεξαμένην ὡς δώρημά σου μέγα, τήν θείαν σου Εἰκόνα, Σουμελιώτισσα.

Εἶχε πρίν τό ὅρος τοῦ Σουμελᾶ, ὥσπερ θεῖον πλοῦτον, τήν Εἰκόνα σου τήν σεπτήν· νῦν δέ ταύτην, Κόρη, τό Βέρμιον πλουτῆσαν, ἀγαλλιᾶται μέλπον τά μεγαλεία σου.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἁγίοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.

 Τό  Τρισάγιον  καί  τά  Τροπάρια  ταῦτα.

Ἦχος  πλ. β΄.

       Ἐλέησον  ἡμᾶς, Κύριε,  ἐλέησον  ἡμᾶς, πάσης  γάρ  ἀπολογίας  ἀποροῦντες, ταύτην  Σοι  τήν  ἱκεσίαν, ὡς  Δεσπότῃ, οἱ  ἁμαρτωλοί  προσφέρομεν, ἐλέησον  ἡμᾶς.

Δόξα.

       Κύριε  ἐλέησον  ἡμᾶς, ἐπί  Σοί  γάρ  πεποίθαμεν. Μή  ὀργισθῆς  ἡμῖν  σφόδρα, μηδέ  μνησθῆς  τῶν  ἀνομιῶν  ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον  καί  νῦν  ὡς  εὔσπλαχνος  καί  λύτρωσαι  ἡμᾶς ἐκ  τῶν  ἐχθρῶν  ἡμῶν. Σύ  γάρ  εἶ  Θεός  ἡμῶν  καί  ἡμεῖς  λαός  Σου, πάντες  ἔργα  χειρῶν  Σου  καί  τό  ὄνομά  Σου  ἐπικεκλήμεθα.

Καί  νῦν.

       Τῆς  εὐσπλαχνίας  τήν  πύλην  ἄνοιξον  ἡμῖν, εὐλογημένη  Θεοτόκε, ἐλπίζοντες  εἰς  Σέ  μή  ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν  διά  Σοῦ  τῶν  περιστάσεων, Σύ  γάρ  ἡ  σωτηρία  τοῦ  γένους  τῶν  Χριστιανῶν.

Τρισάγιον και Ἀπολυτίκια.

Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Σουμελά ἐκ τοῦ ὅρους τοῦ ἐν Πόντῳ, Πανύμνητε, ἡ ἁγία Εἰκών σου ὥσπερ θεῖον κειμήλιον, εἰς Βέρμιον μετήχθη εὐλαβῶς, πηγάζουσα ἡμῖν ἁγιασμόν· ἧ προσπίπτοντες, Παρθένε, πανευσεβῶς, ἀπό ψυχῆς βοῶμεν σοί· δόξα τῇ παρθενίᾳ σου Ἁγνή, δόξα τοῖς μεγαλείοις σου, δόξα τῇ πρός ἡμᾶς σου χρηστότητι Δέσποινα.

Δόξα. Και  νῦν. Ἦχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.

Ἐκ Πόντου μετήγαγον, ἐκ τῆς ἐκεῖσε Μονῆς, τήν θείαν Εἰκόνα σου, ὡς θησαυρόν ἀληθῆ, εἰς Βέρμιον, Ἄχραντε· ἧπερ ἐν εὐλαβείᾳ οἱ πιστοί προσιόντες, λαμβάνομεν πάσαν χάριν, Θεοτόκε βοῶντες· χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σου.

 Εἶτα ὁ  Ἱερεύς τήν  Ἐκτενῆ  Δέησιν, ἡμῶν ψαλλόντων  τό  λιτανευτικόν Κύριε  ἐλέησον, τρίς  (3) μεθ’ ἑκάστην  δέησιν, ἐξαιρέσει  τῆς  πέμπτης  δεήσεως, μεθ’ ἧν  ψάλλεται  τοῦτο τεσσαράκοντα (40).

Ἐλέησον  ἡμᾶς  ὁ  Θεός, κατά  τό  μέγα  ἔλεός  Σου, δεόμεθά  Σου, ἐπάκουσον  καί  ἐλέησον.

       Ἔτι  δεόμεθα,  ὑπέρ  τοῦ  Ἀρχιεπισκόπου  ἡμῶν  (δεῖνος)  καί  πάσης  τῆς  ἐν  Χριστῶ  ἡμῶν  ἀδελφότητος.

        Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, συγχωρήσεως  καί  ἀφέσεως  τῶν  ἁμαρτιῶν, πάντων  τῶν εὐσεβῶν  καί  Ὀρθοδόξων  Χριστιανῶν.

       Ἔτι  δεόμεθα  καί  ὑπέρ  τῶν  δούλων  τοῦ  Θεοῦ… (καί  μνημονεύονται  τά  ὀνόματα  τῶν  ὑπέρ  ὧν  ἡ  Ἱερά  Παράκλησις  τελεῖται).

       Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  τοῦ  διαφυλαχθῆναι  τήν  ἁγίαν  Ἐκκλησίαν  (ἤ  Μονήν)  καί  πόλιν  (ἤ  νῆσον)  ταύτην  καί  πᾶσαν  πόλιν  καί  χώραν, ἀπό  ὀργῆς, λοιμοῦ, λιμοῦ, σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς  ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου  πολέμου  καί  αἰφνιδίου  θανάτου. Ὑπέρ  τοῦ ἵλεων, εὐμενῆ  καί  εὐδιάλλακτον  γενέσθαι  τόν  Ἀγαθόν  καί  Φιλάνθρωπον  Θεόν  ἡμῶν, τοῦ  ἀποστρέψαι  καί  διασκεδάσαι  πᾶσαν  ὀργήν  καί  νόσον, τήν  καθ’ ἡμῶν  κινουμένην  καί  ῥύσασθαι  ἡμᾶς  ἐκ  τῆς  ἐπικειμένης  δικαίας  Αὐτοῦ  ἀπειλῆς  καί  ἐλεῆσαι  ἡμᾶς.

       Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  τοῦ  εἰσακοῦσαι  Κύριον  τόν  Θεόν, φωνῆς  τῆς  δεήσεως  ἡμῶν  τῶν  ἁμαρτωλῶν  καί  ἐλεῆσαι  ἡμᾶς.

       Ἐπάκουσον  ἡμῶν, ὁ  Σωτήρ  ἡμῶν, ἡ  ἐλπίς  πάντων  τῶν  περάτων  τῆς  γῆς  καί  τῶν  ἐν  θαλάσσῃ  μακράν  καί  ἵλεως, ἵλεως  γενοῦ  ἡμῖν, Δέσποτα, ἐπί  ταῖς  ἁμαρτίαις  ἡμῶν  καί  ἐλέησον  ἡμᾶς. Ἐλεήμων  γάρ  καί  Φιλάνθρωπος  Θεός  ὑπάρχεις  καί  Σοί  τήν  δόξαν  ἀναπέμπομεν, τῷ  Πατρί  καί  τῷ  Υἱῷ  καί  τῷ  Ἁγίῳ  Πνεύματι, νῦν  καί  ἀεί  καί  εἰς  τούς  ἀιῶνας  τῶν  αἰώνων.

Ὁ  χορός: Ἀμήν.

Ὁ Ἱερεὺς

Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, Κύριε, δόξα Σοι.

Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν ταῖς πρεσβείαις τῆς παναχράντου καὶ παναμώμου ἁγίας Αὐτοῦ μητρός, δυνάμει τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ, προστασίαις τῶν τιμίων ἐπουρανίων Δυνάμεων ἀσωμάτων, ἱκεσίαις τοῦ τιμίου, ἐνδόξου, προφήτου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, τῶν ἁγίων, ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων, τῶν ἁγίων ἐνδόξων καὶ καλλινίκων Μαρτύρων, τῶν ὁσίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, (τοῦ Ναοῦ) τῶν ἁγίων καὶ δικαίων θεοπατόρων Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης, (τῆς ἡμέρας) καὶ πάντων τὸν Ἁγίων, ἐλεήσαι καὶ σώσαι ἡμᾶς, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων Θεός.

Καί  τῶν  Χριστιανῶν  ἀσπαζομένων  τήν  Εἰκόνα   τῆς  Θεοτόκου  καί  χριομένων  δι’ ἁγίου  ἐλαίου, ψάλλονται  τά  παρόντα  Τροπάρια:

Εἰς  τήν  Ἀπόλυσιν Τροπάρια·

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.

Πάντων εὐσεβούντων οἱ χοροί καί τῶν Ὀρθοδόξων Ποντίων, ἅπαν τό σύστημα, πίστει προσκυνήσωμεν,τῆς Θεοτόκου Ἁγνῆς, τήν Εἰκόνα τήν πάνσεπτον, πρός αὐτήν βοῶντες· Κόρη Σουμελιώτισσα, Μῆτερ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, δέχου τάς ἡμῶν ἱκεσίας καί τοῖς πᾶσι δίδου ἀπαύστως, τῶν σῶν ἀντιλήψεων τάς χάριτας.

Ἦχος πλ. δ΄.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τάς δεήσεις τῶν δούλων σου καί λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.

Ἦχος β΄.

Τήν πάσαν ἔλπιδα μου, εἰς σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξον μέ ὑπό τήν σκέπην σου.

Ὁ  Ἱερεύς.

       Δι’ εὐχῶν  τῶν  Ἁγίων  Πατέρων  ἡμῶν,...

Δίστιχον·

Δίδου Σουμελιώτισσα τῷ Γερασίμω,

θεῖον φωτισμόν καί κατ’ ἄμφω ὑγείαν.