Παράκλησις ὁσ. ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ τοῦ Αἰγυπτίου.

Παράκλησις ὁσ. ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ τοῦ Αἰγυπτίου.

Ποίημα Γεωργίου Μηλίτση

Ὁ  Ἱερεύς  ἄρχεται  τῆς  Παρακλήσεως  μέ  τήν  δοξολογικήν  ἐκφώνησιν:

Εὐλογητός  ὁ  Θεός  ἡμῶν, πάντοτε, νῦν  καί  ἀεί  καί  εἰς  τούς  αἰῶνας  τῶν  αἰώνων.

Ὁ  χορός: Ἀμήν.

 Ψαλμός  ρμβ’ (142).

Κύριε  εἰσάκουσον  τῆς  προσευχῆς  μου, ἐνώτισαι  τήν  δέησίν  μου  ἐν  τῇ  ἀληθείᾳ  Σου, εἰσάκουσον  μου  ἐν  τῇ  δικαιοσύνῃ  Σου  καί  μή  εἰσέλθης  εἰς  κρίσιν  μετά  τοῦ  δούλου  Σου, ὅτι  οὐ  δικαιωθήσεται  ἐνώπιόν  Σου, πᾶς  ζῶν.

       Ὅτι  κατεδίωξεν  ὁ  ἐχθρός  τήν  ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν  εἰς  γῆν  τήν  ζωήν  μου.

       Ἐκάθισέ  με  ἐν  σκοτεινοῖς, ὡς  νεκρούς  αἰῶνος  καί  ἠκηδιάσεν  ἐπ’ ἐμέ  τό  πνεῦμα  μου, ἐν  ἐμοί  ἐταράχθη  ἡ  καρδία  μου.

       Ἐμνήσθην  ἡμερῶν  ἀρχαίων, ἐμελέτησα  ἐν  πᾶσι τοῖς  ἔργοις  Σου, ἐν  ποιήμασι  τῶν  χειρῶν  Σου  ἐμελέτων.

       Διεπέτασα  πρός  Σέ  τάς  χείρας  μου, ἡ  ψυχή  μου  ὡς  γῆ  ἄνυδρός  Σοι.

       Ταχύ  εἰσακουσόν  μου, Κύριε, ἐξέλιπε  τό  πνεῦμα  μου.

       Μή  ἀποστρέψης  τό  πρόσωπόν  Σου  ἀπ’ ἐμοῦ  καί  ὁμοιωθήσομαι  τοῖς  καταβαίνουσιν  εἰς  λάκκον.

       Ἀκουστόν  ποίησόν  μου  τό  πρωΐ  τό  ἔλεός  Σου, ὅτι  ἐπί  Σοί  ἤλπισα.

       Γνώρισόν  μοι, Κύριε, ὁδόν  ἐν ἧ  πορεύσομαι, ὅτι  πρός  Σέ  ἦρα  τήν  ψυχήν  μου.

       Ἐξελοῦ  με  ἐκ  τῶν  ἐχθρῶν  μου, Κύριε, πρός  Σέ  κατέφυγον, δίδαξόν  με  τοῦ  ποιεῖν  τό  θέλημά  Σου, ὅτι  Σύ  εἶ  ὁ  Θεός  μου.

       Τό  Πνεῦμα  Σου  τό  ἀγαθόν ὁδηγήσει  με  ἐν  γῇ  εὐθείᾳ, ἕνεκεν  τοῦ  ὀνόματός  Σου, Κύριε, ζήσεις  με.

       Ἐν  τῇ  δικαιοσύνῃ  Σου  ἐξάξεις  ἐκ  θλίψεως  τήν  ψυχήν  μου  καί  ἐν  τῷ  ἐλέει  Σου  ἐξολοθρεύσεις  τούς  ἐχθρούς  μου.

       Καί  ἀπολεῖς  πάντας  τούς  θλίβοντας  τήν  ψυχήν  μου, ὅτι  ἐγώ  δοῦλος  Σου  εἰμί.

       Καί  εὐθύς  ψάλλεται  τετράκις  ἐξ’ ὑπαμοιβῆς,  μετά  τῶν  οἰκείων  στίχων:

       Θεός  Κύριος  καί  ἐπέφανεν  ἡμῖν, εὐλογημένος  ὁ  ἐρχόμενος  ἐν  ὀνόματι  Κυρίου.

       Στίχ. α’. Ἐξολολογεῖσθε  τῷ  Κυρίῳ  καί  ἐπικαλεῖσθε  τό  ὄνομα  τό  Ἅγιον  Αὐτοῦ.

        Θεός  Κύριος  καί  ἐπέφανεν  ἡμῖν…

       Στίχ. β’. Πάντα  τά  ἔθνη  ἐκύκλωσάν  με  καί  τῷ ὀνόματι  Κυρίου  ἠμυνάμην  αὐτούς.

        Θεός  Κύριος  καί  ἐπέφανεν  ἡμῖν…

       Στίχ. γ’. Παρά  Κυρίου  ἐγένετο  αὕτη  καί  ἔστι  θαυμα-στή  ἐν  ὀφθαλμοῖς  ἡμῶν.

        Θεός  Κύριος  καί  ἐπέφανεν  ἡμῖν…

Εἴτα τά παρόντα Τροπάρια.

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῶ.

Τῷ Ὀνουφρίῳ ἐκτενῶς νῦν προσδράμωμεν, ἁμαρτωλοὶ καὶ ταπεινοὶ καὶ προσπέσωμεν, ἐν μετανοίᾳ κράζοντες ἐκ βάθους ψυχῆς· Ὅσιε βοήθησον σοὺς ἀχρείους ἱκέτας, σπεῦσον ἀπολλύμεθα ἐκ βελῶν τοῦ Βελίαρ, μὴ ἀποστρέψῃς σοὺς δούλους κενούς, σὲ γὰρ προστάτην Ὀρθόδοξοι ἔχομεν.

Δόξα. Ἀπολυτίκιον.

Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Περσίας τὸν γόνον, Θηβαΐδος τὸ καύχημα καὶ τῶν Ὀρθοδόξων ἁπάντων, ὁδηγὸν καὶ ὑπόδειγμα· Ὀνούφριον τιμήσωμεν πιστοί, τὸν μέγαν τοῦ Σωτῆρος ἀθλητήν, τὸν παρέχοντα ἰάσεις παντοδαπάς, τοῖς ἐν πίστει προστρέχουσι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Καί νῦν. Θεοτοκίον.

Οὐ σιωπήσομεν πότε, Θεοτόκε, τάς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι· εἰ μή γάρ σύ προίστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐρρύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δέ διεφύλαξεν ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ σοῦ· σούς γάρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ψαλμός ν’ (50).

Ἐλέησόν  με,  ὁ  Θεός, κατά  τό  μέγα  ἔλεός  Σου  καί  κατά  τό  πλῆθος  τῶν  οἰκτηρμῶν  Σου, ἐξάλειψον  τό  ἀνόμημά  μου.

       Ἐπί  πλεῖον  πλῦνόν  με  ἀπό  τῆς  ἀνομίας  μου  καί  ἀπό  τῆς  ἁμαρτίας  μου  καθάρισόν  με.

       Ὅτι  τήν ἀνομίαν  μου  ἐγώ  γινώσκω  καί  ἡ  ἁμαρτία  μου  ἐνώπιόν  μου  ἐστι  διά  παντός.

       Σοί  μόνῳ  ἥμαρτον  καί  τό  πονηρόν  ἐνώπιόν  Σου  ἐποίησα· ὅπως  ἄν  δικαιωθῆς  ἐν  τοῖς  λόγοις  Σου  καί  νικήσῃς  ἐν  τῷ  κρίνεσθαί  Σε.

       Ἰδοῦ  γάρ  ἐν  ἀνομίαις  συνελήφθην  καί  ἐν  ἁμαρτίαις  ἐκίσσησέ  με  ἡ  μήτηρ  μου.

       Ἰδού  γάρ  ἀλήθειαν   ἠγάπησας, τά  ἄδηλα  καί  τά  κρύφια  τῆς  σοφίας  Σου  ἐδήλωσάς  μοι.

       Ῥαντιεῖς  μέ  ὑσσώπῳ  καί  καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς  με  καί  ὑπέρ  χιόνα  λευκανθήσομαι.

       Ἀκουτιεῖς  μοι  ἀγαλλίασιν  καί  εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται  ὀστέα  τεταπεινωμένα.

       Ἀπόστρεψον  τό  πρόσωπόν  Σου  ἀπό  τῶν  ἁμαρτιῶν  μου  καί  πάσας  τάς  ἀνομίας  μου  ἐξάλειψον.

       Καρδίαν  καθαράν  κτίσον  ἐν  ἐμοί  ὁ  Θεός  καί  πνεῦμα  εὐθές  ἐγκαίνισον  ἐν  τοῖς  ἐγκάτοις  μου.

       Μή  ἀπορρίψῃς  με  ἀπό  τοῦ  προσώπου  Σου  καί  τό  Πνεῦμα  Σου  τό  Ἅγιον  μή  ἀντανέλῃς  ἀπ’ ἐμοῦ.

       Ἀπόδος  μοι  τήν  ἀγαλλίασιν  τοῦ  σωτηρίου  Σου  καί  πνεύματι  ἡγεμονικῷ  στήριξόν  με.

       Διδάξω  ἀνόμους  τάς  ὁδούς  Σου  καί  ἀσεβεῖς  ἐπί  σέ  ἐπιστρέψουσιν.

       Ῥῦσαι  με  ἐξ  αἱμάτων  ὁ  Θεός, ὁ  Θεός  τῆς  σωτηρίας  μου, ἀγαλλιάσεται  ἡ  γλῶσσα  μου  τήν  δικαιοσύνην  Σου.

       Κύριε, τά  χείλη  μου  ἀνοίξεις  καί  τό  στόμα  μου  ἀναγγελεῖ  τήν  αἴνεσίν  Σου.

       Ὅτι, εἰ  ἠθέλησας  θυσίαν, ἔδωκα  ἄν, ὁλοκαυτώματα  οὐκ  εὐδοκήσεις.

       Θυσίᾳ τῷ Θεῷ  πνεῦμα  συντετριμμένον, καρδίαν  συντετριμμένην  καί  τεταπεινωμένην  ὁ  Θεός  οὐκ  ἐξουδενώσει.

       Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν  τῇ  εὐδοκίᾳ  Σου  τήν  Σιών  καί  οἰκοδομηθήτω  τά  τείχη  Ἱερουσαλήμ.

       Τότε  εὐδοκήσεις  θυσίαν  δικαιοσύνης, ἀναφοράν  καί  ὁλοκαυτώματα.

       Τότε  ἀνοίσουσιν  ἐπί  τό  θυσιαστήριόν  Σου  μόσχους.

Eἶτα ψάλλομεν τάς Ὠδάς τοῦ Κανόνος.

Ὠδή α΄. Ἦχος πλ. α΄. Ὑγράν διοδεύσας.

Ὀνούφριε σπεύδω ἱκετικῶς, πρὸς σὲ ὁ ἀχρεῖος καὶ αἰτοῦμαι σὴν ἀρωγήν, ἧν τάχος παράσχου σῷ ἱκέτῃ καὶ ἐκ χειρῶν τῶν δαιμόνων σὺ ῥῦσαί με.

Ὀργίλος κατέστη ὁ μισερός, διὸ καὶ στενάζω καὶ ὀδύρομαι, θαυμαστέ, καὶ εἰς σὲ προσέρχομαι δακρύων, σοῦ ἐκζητῶν τὴν βοήθειαν, Ὅσιε.

Νεότητα σκέπε θαυματουργέ καὶ φύλαττε ταύτην, ἐκ παγίδων τοῦ μισεροῦ, τοῖς δὲ σοὶ προσφεύγουσι παράσχου, χαλινὸν γλώττης, Ὀνούφριε ἔνδοξε.

Θεοτοκίον.

Παρθένε προσπίπτω δεητικῶς καὶ χείρας μου αἴρω, ἐξαιτούμενος ἀρωγήν, ἥν τάχος παράσχου σῷ ἱκέτῃ, ἵνα ῥυσθῶ τοῦ πυρὸς, Θεοδόξαστε.

ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἀψίδος.

Ὀρφανῶν ἀνεδείχθης καταφυγὴ, Ὅσιε, καὶ τῶν ἀσθενούντων προστάτης ὁ ἀπαράμιλλος· διὸ προσέρχονται σοι, τῶν Ὀρθοδόξων χορείαι καὶ αἰτοῦσιν, πάντιμε, τὴν μεσιτείαν σου.

Λυτρωτὴν τῶν ἀνθρώπων καὶ πλαστουργὸν, ἔνδοξε, σὲ καθικετεύω ὁ τάλας, σὺ ἐξευμένισον, ἵνα ῥυσθῶ τοῦ πυρός τοῦ αἰωνίου, παμμάκαρ, καὶ ἰδεῖν τὸν Κύριον κἀμὲ ἀξίωσον.

Τὴν εἰρήνην παράσχου ἡμῖν, ἀξιάγαστε, καὶ τὰς τῶν ἐχθρῶν ἐπιθέσεις ἀποσκοράκισον, ἵνα διάγωμεν νῦν, ἐν ἡσυχίᾳ καὶ πίστει καὶ Χριστὸν δοξάζοντες, θεῖε Ὀνούφριε.

Θεοτοκίον.

Ὀρθοδόξων ἐδείχθης καταφυγὴ, Δέσποινα, καὶ τῶν μοναζόντων τὸ κλέος, Θεομακάριστε, τῶν ἀσθενούντων ἀεί σὺ ἰατρὸς καὶ προστάτης καὶ χηρῶν ὑπέρμαχος ἀκατανίκητος.

Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνων Ὀνούφριε σοὺς ἱκέτας, ὅτι πάντες σεμνοπρεπῶς εἰς σὲ καταφεύγομεν, τὸν φύλακα πάντων τῶν Ὀρθοδόξων.

Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ Πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.

Ὁ  Ἱερεύς  τήν  κάτωθι  δέησιν, ἡμῶν  ψαλλόντων  τό Κύριε  ἐλέησον  δωδεκάκις:

       Ἐλέησον  ἡμᾶς, ὁ  Θεός, κατά  τό  μέγα  ἔλεός Σου, δεόμεθά  Σου, ἐπάκουσον  καί  ἐλέησον.

       Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  τοῦ  Ἀρχιεπισκόπου  ἡμῶν  (δεῖνος) καί  πάσης  τῆς  ἐν  Χριστῶ  ἡμῶν  ἀδελφότητος.

        Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, συγχωρήσεως  καί  ἀφέσεως  τῶν  ἁμαρτιῶν, πάντων  τῶν εὐσεβῶν  καί  Ὀρθοδόξων  Χριστιανῶν.

       Ἔτι  δεόμεθα  καί  ὑπέρ  τῶν  δούλων  τοῦ  Θεοῦ… (καί  μνημονεύονται  τά  ὀνόματα  τῶν  ὑπέρ  ὧν  ἡ  Ἱερά  Παρά-κλησις  τελεῖται).

       Ὅτι  ἐλεήμων  καί  φιλάνθρωπος  Θεός  ὑπάρχεις  καί  Σοί  τήν  δόξαν  ἀναπέμπομεν, τῷ  Πατρί  καί  τῷ  Υἱῷ  καί  τῷ Ἁγίῳ  Πνεύματι, νῦν  καί  ἀεί  καί  εἰς  τούς  αἰῶνας  τῶν  αἰώνων.

Ὁ  χορός. Ἀμήν.
Κάθισμα. Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.

Σὺ πρέσβυς θερμός καὶ τεῖχος ἀκατάβλητον, ἐλέους πηγή καὶ πάντων καταφύγιον, ἐκτενῶς βοῶμέν σοι· Ὀνούφριε Ὅσιε πρόφθασον καὶ ἐκ τῶν νόσων φύλαξον ἡμᾶς, ὁ μόνος ἰατρὸς ὁ ἀλάνθαστος.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.

Ὑγείαν παράσχου μοι, ὅσιε Ὀνούφριε ἱκετεύω σε καὶ τὰ τέκνα μου προστάτευσον, ἐκ παντοίων νόσων, ἀξιάγαστε.

Σὺ τὴν γλῶσσαν μου φύλαξον, ἐκ τῆς κατακρίσεως, τρισμακάριστε, καὶ τὸ στόμα μου διάνοιξον, τοῦ δοξάζειν Κτίστην τὸν τοῦ σύμπαντος.

Ἐκ τροχαίου σὺ ῥῦσαί με, ἀθλητὰ Ὀνούφριε θεοδόξαστε, καὶ μετάνοιαν παράσχου μοι, ἵνα φύγω, μάκαρ, τῆς κολάσεως.

Θεοτοκίον.

Παναγία Πανάχραντε, ἀνεπαίσχυντα τέλη Σὺ παράσχου μοι καὶ τὸν κλύδωνα κατεύνασον, τῶν ἐμῶν πταισμάτων, Θεοδόξαστε.

ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.

Δέχου προσευχάς καὶ δεήσεις, ἀξιάγαστε, καὶ τὴν καρδίαν μου πλήρωσον χαρᾶς, τῶν Ὀρθοδόξων καταφύγιον Ὀνούφριε.

Ἄναρχον Θεόν ἐξευμένισον, Ὀνούφριε, καὶ τὴν καρδίαν μου πλήρωσον χαρᾶς, ἵνα δοξάζω σε, Ὁσίων ἀκροθίνιον.

Δώρησαι ἡμῖν, τὴν ὑγείαν δεομένοις σου καὶ τῆς ψυχῆς, ὡς καὶ τοῦ σώματος ἀεί, θεοδόξαστε Ὀνούφριε, πάντων σέμνωμα.

Θεοτοκίον.

Ἴασαι, Ἁγνή, τῆς καρδίας μου τὰ τραύματα καὶ τοῦ νοός μου, Κόρη, τὴν ἔπαρσιν καὶ ὑγείαν τῇ πρεσβείᾳ σου παράσχου μοι.

ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.

Ἀγνώμων, φθονερὸς καὶ ἄνανδρος, ἀνεδείχθην ὁ ἱκέτης σου, Πάτερ, σπεῦσον καὶ ῥῦσαι, Ὀνούφριε, τάχος καὶ εἰς τὴν μάνδραν Χριστοῦ καθοδήγησον, σοῦ δέομαι γονυκλινῶς, Ὀρθοδόξων φρουρὲ ἀκατάβλητε.

Τροχαίου, ἀσθενειῶν καὶ θλίψεων, τὸν ἱκέτην σου ἀπάλλαξον τάχος καὶ πειρασμῶν καὶ παγίδων ποικίλων, ἅς ὁ Σατὰν ἐξυφαίνει διάλυσον, σοῦ δέεται, θαυματουργέ, ὁ ἀνάξιος δοῦλος, Ὀνούφριε.

Θεράπων καὶ ἰατρὸς ἀνάργυρος τοῦ καρκίνου, θεοφόρε, ἐδείχθης καὶ λοιμωδῶν νοσημάτων, παμμάκαρ, θεραπευτὴς ἀκατάβλητος γέγονας· διὸ ἀσθενοῦντες πιστοί, σοὶ προστρέχονται πίστη Ὀνούφριε.

Θεοτοκίον.

Θυμώδης, ἐριστικὸς καὶ ἄφιλος, ὁ ἀχρεῖός σου ἱκέτης κατέστην, σπεῦσον Παρθένε καὶ σῶσον οἰκέτην, ἵνα ῥυσθῶ αἰωνίου κολάσεως, σοῦ δέομαι Μήτερ Θεοῦ, ἐκ χειρῶν τοῦ ἀλάστορος σῶσον με.

Διάσωσον ἀπὸ κινδύνων, Ὀνούφριε, σοὺς ἱκέτας, ὅτι πάντες σεμνοπρεπῶς εἰς σὲ καταφεύγομεν, τὸν φύλακα πάντων τῶν Ὀρθοδόξων.

Ἄχραντε, ἡ διά λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Ὁ  Ἱερεύς  μνημονεύει ὡς  δεδήλωται, ἡμῶν  ψαλλόντων  τό Κύριε  ἐλέησον  δωδεκάκις καί  μετά  τήν  ἐκφώνησιν:

       Ἐλέησον  ἡμᾶς, ὁ  Θεός, κατά  τό  μέγα  ἔλεός Σου, δεόμεθά  Σου, ἐπάκουσον  καί  ἐλέησον.

       Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  τοῦ  Ἀρχιεπισκόπου  ἡμῶν  (δεῖνος) καί  πάσης  τῆς  ἐν  Χριστῶ  ἡμῶν  ἀδελφότητος.

        Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, συγχωρήσεως  καί  ἀφέσεως  τῶν  ἁμαρτιῶν, πάντων  τῶν εὐσεβῶν  καί  Ὀρθοδόξων  Χριστιανῶν.

       Ἔτι  δεόμεθα  καί  ὑπέρ  τῶν  δούλων  τοῦ  Θεοῦ… (καί  μνημονεύονται  τά  ὀνόματα  τῶν  ὑπέρ  ὧν  ἡ  Ἱερά  Παρά-κλησις  τελεῖται).

       Ὅτι  ἐλεήμων  καί  φιλάνθρωπος  Θεός  ὑπάρχεις  καί  Σοί  τήν  δόξαν  ἀναπέμπομεν, τῷ  Πατρί  καί  τῷ  Υἱῷ  καί  τῷ Ἁγίῳ  Πνεύματι, νῦν  καί  ἀεί  καί  εἰς  τούς  αἰῶνας  τῶν  αἰώνων.

Ὁ  χορός. Ἀμήν.

Κοντάκιον. Ἦχος β΄. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.

Σὺ προστάτης τῶν Χριστιανῶν ἀκαταίσχυντος καὶ μεσίτης πρὸς τὸν Ποιητὴν ἀκατάβλητον, μὴ παρίδῃς ἁμαρτωλῶν δεήσεων φωνάς, ἀλλὰ πρόφθασον, θαυματουργέ, εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν, τῶν θερμῶς κραυγαζόντων σοι· ῥῦσαι ἡμᾶς ἐκ πλάνης καὶ σπεῦσον τοῖς ἀσθενοῦσιν, τῶν Ὀρθοδόξων, θαυμαστέ, σὺ εἶ φρουρὸς ὁ ἀνύστακτος.

Προκείμενον: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ.

Στίχος: Τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ περὶ πάντων ὧν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν;

Εὐαγγέλιον· ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν (στ΄ 17-23).

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἔστη ὁ Ἰησοῦς ἐπὶ τόπου πεδινοῦ, καὶ ὄχλος μαθητῶν Αὐτοῦ, καὶ πλῆθος πολὺς τοῦ λαοῦ ἀπὸ πάσης Ἰουδαίας καὶ Ἱερουσαλὴμ καὶ τῆς παραλίου Τύρου καὶ Σιδῶνος, οἱ ἦλθον ἀκοῦσαι Αὐτοῦ καὶ ἰαθῆναι ἀπὸ τῶν νόσων αὐτῶν, καὶ οἱ ὀχλούμενοι ὑπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, καὶ ἐθεραπεύοντο· καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἐζήτει ἄπτεσθαι Αὐτοῦ, ὅτι δύναμις παρ’ Αὐτοῦ ἐξήρχετο καὶ ἰᾶτο πάντας. Καὶ Αὐτὸς ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς Αὐτοῦ εἰς τοὺς μαθητὰς Αὐτοῦ, ἔλεγε: Μακάριοι οἱ πτωχοί, ὅτι ὑμετέρα ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ· μακάριοι οἱ πεινῶντες νῦν ὅτι χορτασθήσεσθε· μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε· μακάριοί ἐστε, ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὅταν ἀφορίσωσιν ὑμᾶς καὶ ὀνειδίσωσι καὶ ἐκβάλωσι τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρὸν ἕνεκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Χαίρετε ἐν ἐκείνη τῇ ἡμέρᾳ καὶ σκιρτήσατε· ἰδοῦ γὰρ ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τῷ οὐρανῷ.

Δόξα.

Ταῖς τοῦ Σοῦ Ὁσίου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καί νῦν.

Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἑξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχος: Ἐλεῆμον, ἐλέησον με ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου.

Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.

Μὴ ἐγκαταλείψῃς με, σὺ τοῦ Χριστοῦ στρατιώτα, Ὀνούφριε Ὅσιε, ἀλλὰ δέξαι δέησιν τοῦ ἱκέτου σου· θλῖψις γὰρ ἔχει με, φέρειν οὐ δύναμαι, ἀρχεκάκου τὰ τοξεύματα, σκέπην οὐ κέκτημαι, οὐδὲ καταφύγιον, Ἅγιε, πάντοθεν πολεμούμενος καὶ παραμυθίαν οὐκ ἔχω πλήν σου· κλέος τῶν Ἀγγέλων καὶ δόξα Ὀρθοδόξων, θαυμαστέ, μὴ μοῦ παρίδῃς τὴν δέησιν, τὸ συμφέρον ποίησον.

Εὐθύς  ἐκφωνεῖται  ὑπό  τοῦ  Ἱερέως  ἡ  λιτανευτική  ἱκεσία:

Σῶσον  ὁ  Θεός  τόν  λαόν  Σου  καί  εὐλόγησον  τήν  κληρονομίαν  Σου. Ἐπίσκεψαι  τόν  κόσμον  Σου  ἐν  ἐλέει  καί  οἰκτιρμοῖς, ὕψωσον  κέρας  Χριστιανῶν  Ὀρθοδόξων  καί  κατάπεμψον  ἡμῖν  τά  ἐλέη  Σου  τά  πλούσια. Πρεσβείαις  τῆς  Παναχράντου  Δεσποίνης  ἡμῶν  Θεοτόκου  καί  Ἀειπαρθένου  Μαρίας. Δυνάμει  τοῦ  Τιμίου  καί  Ζωοποιοῦ  Σταυροῦ. Προστασίαις  τῶν  Τιμίων, Ἐπουρανίων  Δυνάμεων  Ἀσωμάτων.

Ἱκεσίαις  τοῦ  Τιμίου, Ἐνδόξου  Προφήτου  Προδρόμου  καί  Βαπτιστοῦ  Ἰωάννου. Τῶν  Ἁγίων  Ἐνδόξων  καί  Πανευφήμων  Ἀποστόλων. Τῶν  ἐν  Ἁγίοις  Πατέρων  ἡμῶν, Μεγάλων  Ἱεραρχῶν  καί  Οἰκουμενικῶν  Διδασκάλων: Βασιλείου  τοῦ  Μεγάλου, Γρηγορίου  τοῦ  Θεολόγου  καί  Ἰωάννου  τοῦ  Χρυσοστόμου· Ἀθανασίου  καί  Κυρίλλου, Ἰωάννου  τοῦ  Ἐλεήμονος, Πατριαρχῶν  Ἀλεξανδρείας· Νικολάου  Ἐπισκόπου  Μύρων  τῆς  Λυκίας  καί  Σπυρίδωνος Ἐπισκόπου  Τριμυθοῦντος, τῶν  Θαυ ματουργῶν. Τῶν ἁγίων, ἐνδόξων  καί  καλλινίκων  Μαρτύρων.

Τῶν  Ἁγίων  ἐνδόξων  Μεγαλομαρτύρων  Γεωργίου  τοῦ  Τροπαιοφόρου, Δημητρίου  τοῦ  Μυροβλύτου, Θεοδώρου  τοῦ Τήρωνος  καί  Θεοδώρου  τοῦ  Στρατηλάτου. Τῶν  ἁγίων  Ἱερομαρτύρων  Χαραλάμπους  καί  Ἐλευθερίου. Τῶν  Ὁσίων  καί  Θεοφόρων  Πατέρων  ἡμῶν. Τῶν  Ἁγίων Βλασίου  Ἐπισκόπου  Σεβαστείας, Γερασίμου  τοῦ  ἐν  Κεφαλληνίᾳ  καί  Μακαρίου  Ἀρχιεπισκόπου  Κορίνθου.

(Τοῦ  Ἁγίου  τοῦ  Ναοῦ, ἐφ’ ὅσον  δέν  ἐμνημονεύθη  ἐν  τοῖς  ἄνω).

Τῶν  Ἁγίων  καί  Δικαίων  Θεοπατόρων  Ἰωακείμ  καί  Ἄννης.

(Τῶν  Ἁγίων  τῆς  ἡμέρας). Καί  Πάντων  Σου  τῶν  Ἁγίων.

       Ἱκετεύομέν  Σε, Μόνε Πολυέλεε  Κύριε, ἐπάκουσον  ἡμῶν  τῶν  ἁμαρτωλῶν  δεομένων  Σου  καί  ἐλέησον  ἡμᾶς.

Ὁ  χορός: Κύριε  ἐλέησον (12).

       Καί  ἐπισφραγίζει  ὁ  Ἱερεύς  μετά  τῆς  δοξολογικῆς ἐκφωνήσεως:

       Ἐλέει  καί  οἰκτιρμοῖς  καί  φιλανθρωπίᾳ  τοῦ  Μονογενοῦς Σου  Υἱοῦ, μεθ’ Οὗ  εὐλογητός  εἶ, σύν  τῷ  Παναγίῳ  καί Ἀγαθῷ  καί  Ζωοποιῷ  Σου  Πνεύματι, νῦν  καί  ἀεί  καί  εἰς  τούς  αἰῶνας  τῶν  αἰώνων.

Ὁ  χορός: Ἀμήν.

Καί  ἀποπληροῦμεν  τάς  λοιπάς ὠδάς  τοῦ  Κανόνος:

ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.

Τρικυμίας τοῦ βίου, καταπράϋνον δέομαι ὁ ἀνάξιος καὶ δίδως μοι εἰρήνην, χαράν τε καὶ γαλήνην, ἵνα πόθῳ κραυγάζω σοι· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Νικητὴς ἀνεδείχθης τοῦ Σατὰν, θεοδόξαστε, καὶ προπύργιον ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων καὶ πάντων τῶν ἐν θλίψει παραμύθιον, ἔνδοξε· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Τῶν ἀτέκνων συζύγων, καταφύγιον γέγονας, θεοδόξαστε, καὶ τῶν σφοδρῶς ποθούντων, τὸν βίον τῶν Ἀγγέλων, ποδηγέτης ἀλάνθαστος· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Θεοτοκίον.

Βασιλέως καθέδρα καὶ πιστῶν καταφύγιον, Μήτερ, γέγονας· διὸ πιστῶν τὰ πλήθη, προσέρχονται ἀσμένως καὶ θερμῶς.

ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.

Τῶν μοναζόντων ὁδηγὸς σὺ, προστάτης ἀνεδείχθης, Ὀνούφριε μάκαρ· διὸ σὲ ὑμνοῦμεν ἀπαύστως, χριστοδρόμε.

Τὴν νεολαίαν τῆς Ἐκκλησίας τῇ μάνδρᾳ, σὺ ὁδήγησον τάχος, τρισμάκαρ, καὶ αὐτῇ παράσχου ἀκλόνητον τὴν πίστην.

Τοὺς κοιμηθέντας, ὧν αἱ ψυχαὶ εἰς τὰς χείρας τοῦ Δεσπότου εἰσὶ, μὴ παρίδῃς, ἵνα σὲ ὑμνοῦμεν, Ὀνούφριε τρισμάκαρ.

Θεοτοκίον.

Τὰς ἀσθενείας σὺ τῆς ψυχῆς ἰατρεύεις καὶ τοῦ σώματος πάθη διώκεις· διὸ σὲ δοξάζω, Παρθένε Θεοτόκε.

ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.

Πηγὴ χαρᾶς ἐδείχθης, Ὀνούφριε μάκαρ, καὶ τῶν ἐν θλίψεσι ὅντων παράκλησις, τῶν δὲ ποθούντων σωθῆναι, τὸ καταφύγιον.

Κρουνὸς πολλῶν θαυμάτων, μάκαρ, ἀνεδείχθης καὶ τῆς νεότητος φύλαξ καὶ πρόμαχος, τῶν δὲ ἐν γήρατι ὄντων, φρουρὸς ἀκοίμητος.

Ἀγγέλων πολιτείαν ἐβίωσας, Πάτερ, καὶ τῶν παθῶν καθαιρέτης σὺ γέγονας, διὸ Ὀνούφριε θεόφρον, δόξαν ἀπείληφας.

Θεοτοκίον.

Πανάχραντε Μαρία, σώματος τὰ ἄλγη καὶ συνειδήσεως τύψεις διάλυσον· καὶ οὐρανῶν τὴν εἰρήνην δίδου ἱκέτας σου.

Μεγαλυνάρια.

Ἄξιον ἐστίν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σέ τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὅντως Θεοτόκον σέ μεγαλύνομεν.

Ἄξιόν ἐστι ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σε ὅσιε Πάτερ, τὸν ἀειμακάριστον καὶ θεοκόσμητον, τὸν προστάτην καὶ φρουρὸν ἡμῶν· τὸν δεδοξασμένον παρὰ Θεῷ καὶ πεφιλημένον παρὰ πᾶσι Χριστιανοῖς· τὸν ἀδιαλείπτως Θεῷ παρεστηκότα καὶ νέμοντα ἰάσεις πᾶσι, Ὀνούφριε.

Δόξα ἀναπέμπομεν τῷ Θεῷ, τὸν δόντα προστάτην, Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς, σὲ θαυματοβρύτα, τῶν μοναστῶν τὸ κλέος καὶ ὁδοδείκτην πάντων, θεῖε Ὀνούφριε.

Δέχου παρακλήσεις σῶν ἱκετῶν, δέχου ἱκεσίας καὶ προσάγαγε τῷ Θεῷ, Ὀνούφριε μάκαρ, Αἰγύπτου βλαστέ θεῖε καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας κλέος καὶ σέμνωμα.

Χαίροις μοναζόντων ἡ καλλονή καὶ τῶν Ὀρθοδόξων ἀντιλήπτωρ καὶ βοηθός· χαίροις τῶν ποθοῦντων, ἰδεῖν Θεοῦ τὴν δόξαν, μεσίτης καὶ προστάτης, μάκαρ Ὀνούφριε.

Δόξα Ἐκκλησίας καὶ χαρμονή, Πᾶτερ. ἀνεδείχθης καὶ προπύργιον μοναχῶν καὶ τῆς νεολαίας φρουρός τε καὶ προστάτης, Ὀνούφριε παμμάκαρ, Ἀγγέλων σύσκηνε.

Ὀρφανῶν προστάτης καὶ βοηθός, πεινώντων τροφέας καὶ ἀνέργων καταφυγή, μάκαρ, ἀνεδείχθης· διὸ σὲ, θεοφόρε, δοξάζομεν ἀπαύστως καὶ ὕμνους μέλπομεν.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.

Τό  Τρισάγιον  καί  τά  Τροπάρια  ταῦτα.

Ἦχος  πλ. β΄.

       Ἐλέησον  ἡμᾶς, Κύριε,  ἐλέησον  ἡμᾶς, πάσης  γάρ  ἀπολογίας  ἀποροῦντες, ταύτην  Σοι  τήν  ἱκεσίαν, ὡς  Δεσπότῃ, οἱ  ἁμαρτωλοί  προσφέρομεν, ἐλέησον  ἡμᾶς.

Δόξα.

       Κύριε  ἐλέησον  ἡμᾶς, ἐπί  Σοί  γάρ  πεποίθαμεν. Μή  ὀργισθῆς  ἡμῖν  σφόδρα, μηδέ  μνησθῆς  τῶν  ἀνομιῶν  ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον  καί  νῦν  ὡς  εὔσπλαχνος  καί  λύτρωσαι  ἡμᾶς ἐκ  τῶν  ἐχθρῶν  ἡμῶν. Σύ  γάρ  εἶ  Θεός  ἡμῶν  καί  ἡμεῖς  λαός  Σου, πάντες  ἔργα  χειρῶν  Σου  καί  τό  ὄνομά  Σου  ἐπικεκλήμεθα.

Καί  νῦν.

       Τῆς  εὐσπλαχνίας  τήν  πύλην  ἄνοιξον  ἡμῖν, εὐλογημένη  Θεοτόκε, ἐλπίζοντες  εἰς  Σέ  μή  ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν  διά  Σοῦ  τῶν  περιστάσεων, Σύ  γάρ  ἡ  σωτηρία  τοῦ  γένους  τῶν  Χριστιανῶν.

Εἶτα ὁ  Ἱερεύς τήν  Ἐκτενῆ  Δέησιν, ἡμῶν ψαλλόντων  τό  λιτανευτικόν Κύριε  ἐλέησον, τρίς  (3) μεθ’ ἑκάστην  δέησιν, ἐξαιρέσει  τῆς  πέμπτης  δεήσεως, μεθ’ ἧν  ψάλλεται  τοῦτο τεσσαράκοντα (40).

       Ἐλέησον  ἡμᾶς  ὁ  Θεός, κατά  τό  μέγα  ἔλεός  Σου, δεόμεθά  Σου, ἐπάκουσον  καί  ἐλέησον.

       Ἔτι  δεόμεθα,  ὑπέρ  τοῦ  Ἀρχιεπισκόπου  ἡμῶν  (δεῖνος)  καί  πάσης  τῆς  ἐν  Χριστῶ  ἡμῶν  ἀδελφότητος.

        Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, συγχωρήσεως  καί  ἀφέσεως  τῶν  ἁμαρτιῶν, πάντων  τῶν εὐσεβῶν  καί  Ὀρθοδόξων  Χριστιανῶν.

       Ἔτι  δεόμεθα  καί  ὑπέρ  τῶν  δούλων  τοῦ  Θεοῦ… (καί  μνημονεύονται  τά  ὀνόματα  τῶν  ὑπέρ  ὧν  ἡ  Ἱερά  Παράκλησις  τελεῖται).

       Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  τοῦ  διαφυλαχθῆναι  τήν  ἁγίαν  Ἐκκλησίαν  (ἤ  Μονήν)  καί  πόλιν  (ἤ  νῆσον)  ταύτην  καί  πᾶσαν  πόλιν  καί  χώραν, ἀπό  ὀργῆς, λοιμοῦ, λιμοῦ, σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς  ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου  πολέμου  καί  αἰφνιδίου  θανάτου. Ὑπέρ  τοῦ ἵλεων, εὐμενῆ  καί  εὐδιάλλακτον  γενέσθαι  τόν  Ἀγαθόν  καί  Φιλάνθρωπον  Θεόν  ἡμῶν, τοῦ  ἀποστρέψαι  καί  διασκεδάσαι  πᾶσαν  ὀργήν  καί  νόσον, τήν  καθ’ ἡμῶν  κινουμένην  καί  ῥύσασθαι  ἡμᾶς  ἐκ  τῆς  ἐπικειμένης  δικαίας  Αὐτοῦ  ἀπειλῆς  καί  ἐλεῆσαι  ἡμᾶς.

       Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  τοῦ  εἰσακοῦσαι  Κύριον  τόν  Θεόν, φωνῆς  τῆς  δεήσεως  ἡμῶν  τῶν  ἁμαρτωλῶν  καί  ἐλεῆσαι  ἡμᾶς.

       Ἐπάκουσον  ἡμῶν, ὁ  Σωτήρ  ἡμῶν, ἡ  ἐλπίς  πάντων  τῶν  περάτων  τῆς  γῆς  καί  τῶν  ἐν  θαλάσσῃ  μακράν  καί  ἵλεως, ἵλεως  γενοῦ  ἡμῖν, Δέσποτα, ἐπί  ταῖς  ἁμαρτίαις  ἡμῶν  καί  ἐλέησον  ἡμᾶς. Ἐλεήμων  γάρ  καί  Φιλάνθρωπος  Θεός  ὑπάρχεις  καί  Σοί  τήν  δόξαν  ἀναπέμπομεν, τῷ  Πατρί  καί  τῷ  Υἱῷ  καί  τῷ  Ἁγίῳ  Πνεύματι, νῦν  καί  ἀεί  καί  εἰς  τούς  ἀιῶνας  τῶν  αἰώνων.

Ὁ  χορός: Ἀμήν.
Ὁ Ἱερεὺς

Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, Κύριε, δόξα Σοι.

Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν ταῖς πρεσβείαις τῆς παναχράντου καὶ παναμώμου ἁγίας Αὐτοῦ μητρός, δυνάμει τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ, προστασίαις τῶν τιμίων ἐπουρανίων Δυνάμεων ἀσωμάτων, ἱκεσίαις τοῦ τιμίου, ἐνδόξου, προφήτου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, τῶν ἁγίων, ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων, τῶν ἁγίων ἐνδόξων καὶ καλλινίκων Μαρτύρων, τῶν ὁσίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, (τοῦ Ναοῦ) τῶν ἁγίων καὶ δικαίων θεοπατόρων Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης, (τῆς ἡμέρας) καὶ πάντων τὸν Ἁγίων, ἐλεήσαι καὶ σώσαι ἡμᾶς, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων Θεός.

 Καί τά  παρόντα Τροπάρια·

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου Σέ  νεκρόν.

Πάντων σὺ προστάτης, ἀγαθέ, καὶ τῶν σωτηρίαν ποθούντων, σὺ εἶ φρουρὸς ἀσφαλής, ἄλλον γὰρ οὐκ ἔχομεν, τῶν Ὀρθοδόξων πληθύς, πρεσβευτὴν ἀκατάβλητον καὶ μέγαν μεσίτην, οἱ κατατρυχόμενοι ὑπὸ ποικίλων παθῶν· κλέος ἀνεδείχθης καὶ δόξα, διό σοι προσπίπτωμεν πόθῳ, πάντες οἱ Ὀρθόδοξοι, Ὀνούφριε.

Ἦχος πλ. δ

Δέσποινα προσδεξαι τάς δεήσεις τῶν δούλων σου καί λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.

Ἦχος β

Τήν πάσαν ἐλπίδα μου, εἰς σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξον μέ ὑπό τήν σκέπην σου.

Ὁ  Ἱερεύς.

Δι’ εὐχῶν  τῶν  Ἁγίων  Πατέρων  ἡμῶν, Κύριε  Ἰησοῦ  Χριστέ  ὁ  Θεός, ἐλέησον  καί  σῶσον  ἡμᾶς, Ἀμήν.